ή εμείς ή αυτοί!!!!

ΑΥΡΙΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/2 ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 11/2 ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 10.30 ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. 

΄Ολοι μαζί μπορούμε να τους ανατρέψουμε!!!!!!!

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ… …ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!

Στα πλαίσια της γενικότερης επίθεσης που υφίσταται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, συνεχίζεται και εντείνεται η επίθεση σε ό,τι είχε απομείνει από το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Ο νόμος Διαμαντοπούλου έχει ήδη καταδικαστεί από το μεγαλύτερο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας αμέσως μετά την κατάθεσή του με εκατοντάδες καταλήψεις σχολών πανελλαδικά, απεργίες και καταλήψεις δημοσίων κτηρίων. Ο νόμος αυτός μεταξύ άλλων φέρνει περικοπές προσωπικού και μισθών, συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων, δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης. Εκτός από τα παραπάνω, αλλάζει ριζικά τα χαρακτηριστικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με εντατικοποίηση των σπουδών (Ν+2, διαγραφές φοιτητών, φοιτητικό κουπόνι) , εφαρμογή του συστήματος των πιστωτικών μονάδων,  εισαγωγή διδάκτρων και κατάργηση του αυτοδιοίκητου με την εισαγωγή εξωπανεπιστημιακών στη διοίκηση των ιδρυμάτων. Όπως και κάθε άλλη αντιδραστική μεταρρύθμιση, έτσι και αυτή, δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς καταστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Εκεί ακριβώς αποσκοπεί και η κατάργηση του ασύλου που προωθεί το υπουργείο, εκτός των άλλων.

Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη βασικότερη προσπάθεια εφαρμογής του νόμου, που είναι η συγκρότηση των συμβουλίων διοίκησης. Τα συμβούλια διοίκησης  δεν είναι απλά ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης του πανεπιστημίου, αλλά το αυταρχικό εκείνο μόρφωμα που θα επιβάλλει όλα τα παραπάνω. Το συμβούλιο αυτό θα αποτελείται από 8 πανεπιστημιακά μέλη, έναν φοιτητή και 6 εξωπανεπιστημιακά μέλη, από μάνατζερ και τοπικούς παράγοντες, μέχρι επιχειρηματίες και τεχνοκράτες. Μ΄ αυτό τον τρόπο η έρευνα και η ακαδημαϊκή δραστηριότητα γενικότερα ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα των εκάστοτε επιχειρηματιών που θα μετέχουν στη διοίκηση του ιδρύματος. 

Ακόμα και η τωρινή πρυτανεία που αρχικά εναντιώθηκε στο νόμο, την προηγούμενη βδομάδα, στην τελευταία σύγκλητο ενέκρινε την ψήφιση των προγραμμάτων  διά βίου μάθησης, που είναι και αυτά κομμάτι του νέου νόμου. Το γεγονός αυτό, όπως και η συνολικότερη πολιτική της συγκλήτου καταδεικνύει ότι το συγκεκριμένο θεσμικό όργανο δε λειτουργεί με βάση τις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων, αλλά σύμφωνα με τις υποδείξεις του εκάστοτε υπουργείου παιδείας.
Εμείς, οι φοιτητές, όπως και κομμάτι των εργαζομένων και των καθηγητών του πανεπιστημίου, προτάσσουμε την αναγκαιότητα της διαχείρισης του πανεπιστημίου αποκλειστικά από φοιτητές, μέλη ΔΕΠ και εργαζόμενους.

Οι κινηματικές διαδικασίες, οι καταλήψεις, οι πορείες και οι συνελεύσεις φοιτητών και εργαζομένων που ξεκίνησαν τον Αύγουστο, είχαν ως αποτέλεσμα τη μη εφαρμογή του νόμου στην ολότητά του. Δίνοντας ακόμα μία μάχη σ΄ αυτή την κατεύθυνση καλούμαστε να σπάσουμε οποιαδήποτε διαδικασία εκλογής και ανάδειξης διοικητικού συμβουλίου, όπως έγινε σε μία σειρά ιδρυμάτων μέχρι στιγμής, με πρώτο κόμβο τις διαδικασίες της Τετάρτης 15/2 και της Παρασκευής 17/2.


ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ  την Τετάρτη και την Παρασκευή στις 8:00
στην Αίθουσα λόγου και τέχνης

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΦΟΙΤΗΤΡΙΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 17.00 ΣΤΟ Α.ΚΟΙ.Χ.Ι ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Monopoly Παιδεία

«ΤΟ 2012 ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ»

«ΤΟ 2012 ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ»

Αυτή ήταν η δήλωση της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου και φαίνεται ότι το εννοεί καθώς ο νέος νόμος έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζεται με τις περικοπές, την υποχρηματοδότηση και κυρίως με τη συγκρότηση των εφορευτικών επιτροπών που θα εκλέξουν τα συμβούλια διοίκησης.

 

  Με την εκλογή του Συμβουλίου Διοίκησης εισάγεται μία νέα περίοδος για το Πανεπιστήμιο: διαλύεται ο δημόσιος, δωρεάν, δημοκρατικός χαρακτήρας του, ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή διδάκτρων, ενώ υποτάσσεται στους κανόνες της αγοράς. Παράλληλα, το ίδιο επιχειρεί να παράγει νέους ευέλικτους και επισφαλείς εργαζόμενους.

 

Καλούμε: 

·        τους καθηγητές να παραιτηθούν από την εφορευτική επιτροπή και να εμποδίσουν την εφαρμογή του νόμου που διαλύει το δημόσιο δωρεάν Πανεπιστήμιο, το υποτάσσει στους κανόνες της αγοράς και επιχειρεί να παράγει νέους ευέλικτους και επισφαλείς εργαζόμενους.

·        Τους καθηγητές που σκέφτονται να θέσουν υποψηφιότητα για το συμβούλιο διοίκησης να μην το κάνουν και να παλέψουν μαζί μας για την ανατροπή αυτού του νόμου υπερασπίζοντας το δικαίωμά μας στο δημόσιο και δωρεάν αγαθό της Παιδείας.

 

Σε κάθε προσπάθεια διάλυσης της δημόσιας, δωρεάν Παιδείας

1. ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ!

 

Στους δρόμους μέχρι να τους διώξουμε

Για πόσο ακόμα θα τους αφήνουμε να καταστρέφουν τις ζωές μας στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος»;   Την Πέμπτη 9/2 στις 6 μ.μ. διαδηλώνουμε στα Προπύλαια, με το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων - Την Κυριακή 12/2 στις 6 μ.μ. περικυκλώνουμε τη Βουλή - Τη μέρα ψήφισης του νέου Μνημονίου συγκεντρωνόμαστε στις κεντρικές πλατείες κάθε πόλης σε όλη την χώρα - Σε κάθε σπίτι, σχολή και χώρο δουλειάς κρεμάμε μια μαύρη σημαία, ένα μαύρο μαντήλι, ένα μεγάλο ΟΧΙ Οι μειώσεις όλων των μισθών και των συντάξεων, οι απολύσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ένας νέος οδυνηρός κύκλος ύφεσης και ανεργίας που δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο κανέναν μας είναι το βέβαιο μέλλον αν ψηφιστεί ένα ακόμα άθλιο Μνημόνιο. Πρέπει να τους σταματήσουμε - και ο μόνος τρόπος είναι να τους ανατρέψουμε. H εποχή των αγώνων για λόγους συμβολικούς ή «για την τιμή των όπλων» έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στόχος των κινητοποιήσεων των επόμενων ημερών, λοιπόν, δεν είναι μόνο να εκφραστεί η καθολική αντίθεση στην πολιτική του νέου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Είναι και να πέσει η τρικομματική κυβέρνηση της κοινωνικής εξαθλίωσης, έπειτα από μια μαζική λαϊκή παρέμβαση, που θα δώσει τέλος στους διαρκείς εκβιασμούς και τη συνεχή υποβάθμιση της ζωής μας. Η επιτυχία των κινητοποιήσεων αυτών δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Κι αυτό, γιατί όπως στη χώρα μας, έτσι και σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ζωή μας δεν μπορεί να καθορίζεται από σχεδιασμούς ανεξέλεγκτων γραφειοκρατών, μη εκλεγμένων κυβερνήσεων που δεν λογοδοτούν πουθενά και θεσμικών ή μη μαφιών, εθισμένων στην κερδοσκοπία. Οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, λοιπόν, μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία για έναν πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό που θα σταματήσει την αντικοινωνική και αντιδημοκρατική πορεία της Ευρώπης. Μπορούν, οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, να γίνουν το πρώτο μεγάλο ΟΧΙ, πριν από τα μεγάλα ΟΧΙ που θα φωνάξουν οι λαοί της Ευρώπης, από την Ιταλία του Μόντι μέχρι την Ιρλανδία και από τη Ρουμανία μέχρι τη Γερμανία. Η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι, υπό την πίεση κινημάτων μαζικών και αποφασιστικών, ακόμα και τα πιο αντιδημοκρατικά καθεστώτα, ακόμα και οι πιο αντικοινωνικές κυβερνήσεις, δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Είναι η ώρα να το επιβεβαιώσουμε. Ή αυτοί, ή εμείς.

Φοιτητές εμπόδισαν σύσκεψη για τη νέα διοίκηση στο ΑΠΘ

Ένταση επικράτησε σήμερα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όταν φοιτητές εμπόδισαν τη συνεδρίαση της οργανωτικής επιτροπής του Αριστοτέλειου, σε αίθουσα του Πανεπιστημίου, εν όψει των εκλογών για τα μέλη των Συμβουλίων Διοίκησης. Με συνθήματα αλλά και εμποδίζοντας τους να φύγουν επί μισή ώρα, οι φοιτητές διέλυσαν τη συγκέντρωση των καθηγητών.

Τον αποτροπιασμό της για τα επεισόδια στο ΑΠΘ εξέφρασε με γραπτή δήλωσή της απόψε η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου. «Είναι θλιβερό την ώρα που δίνεται η μάχη για την οικονομική επιβίωση της χώρας και το ξημέρωμα μιας επόμενης καλύτερης μέρας, σε ορισμένα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα να γίνεται επίδειξη των συμπεριφορών που μας έφεραν σε αυτό το τραγικό σημείο.

Δογματικές μειοψηφίες επιβάλλουν το νόμο της βίας, περιφρονούν τις αποφάσεις του ελληνικού λαού και καταλύουν κάθε έννοια Δημοκρατίας. Είναι ευθύνη της διοίκησης, αλλά και της εκπαιδευτικής κοινότητας να ανταποκριθούν στην απαίτηση του ελληνικού λαού για τήρηση της δημοκρατικής νομιμότητας.

Αυτός ο φαύλος - στην κυριολεξία - κύκλος της ανομίας , θα σπάσει», ανέφερε η υπουργός.

Μοίρασαν ελπίδες, εισπράττουν θύελλες

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων   Για μήνες, το υπουργείο Δικαιοσύνης, σκόρπαγε απλόχερα υποσχέσεις στους χιλιάδες απελπισμένους κρατούμενους. Σήμερα, παίρνει πίσω βασικές διατάξεις για την αποσυμφόρηση, ολόκληρο το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά καθώς και αυτό για την αναμόρφωση του σωφρονιστικού κώδικα, με πρόσχημα τις υπαρκτές αντιδράσεις των κυβερνητικών τους εταίρων. 12.700 ψυχές συνεχίζουν να ζουν σε καθεστώς μεσαίωνα, στοιβαγμένοι ακόμα και μέσα σε τουαλέτες. Μάλιστα, οι φυλακές Κορυδαλλού και Χαλκίδας έβαλαν λουκέτο, αφού πλέον είναι ασφυκτικά γεμάτες. Εδώ και ημέρες, κρατούμενοι από όλες σχεδόν τις φυλακές της χώρας, βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Στις περισσότερες αρνούνται να μπουν στα κελιά το μεσημέρι, ενώ σε άλλες, όπως στην Πάτρα και την Αλικαρνασσό, απέχουν μαζικά από τις εργασίες τους. Και αντί η Πολιτεία να ζητήσει συγγνώμη από τους απελπισμένους για τις φρούδες ελπίδες που πούλησε και να πάρει άμεσα μέτρα για την αποσυμφόρηση των φυλακών, εφαρμόζει για άλλη μια φορά την τακτική του “διαίρει και βασίλευε”, ρίχνοντας τις ευθύνες στους κρατούμενους που αντιστέκονται στην απόλυτη εξαθλίωση. Απειλούν τους κρατούμενους με αφαίρεση των ευνοϊκών ρυθμίσεων που έχουν οι εργαζόμενοι στη σίτιση και την αντικατάστασή τους με άλλους, ενώ δεν φροντίζουν ως όφειλαν από το νόμο να τους παρέχουν φαγητό. Επιχειρούν να τους διχάσουν μιλώντας για προνομιούχους και μη, για βολεμένους και μη. Δεν θα το πετύχουν. Γιατί οι κρατούμενοι γνωρίζουν καλά, καλύτερα απ΄ όλους μας, τι σημαίνει να μην έχεις απολύτως τίποτα παρά μόνο αλυσίδες και κάγκελα. Δεν θα το πετύχουν γιατί οι κρατούμενοι δεν είναι μόνοι τους.

Η Ελλάδα της Κρίσης με τα «Χρυσά Αυγά» της…

«Το να έχουμε έναν εχθρό είναι σημαντικό για να ορίσουμε την ταυτότητά μας. Γι’ αυτό, όταν ο εχθρός δεν υπάρχει, χρειάζεται να τον κατασκευάσουμε».
Ουμπέρτο Έκο

Σε εποχές Κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε εδώ και τρία χρόνια, οι μειονότητες (θρησκευτικές, εθνικές κ.α.), οι μετανάστες και γενικώς οι διαφορετικοί, αντιμετωπίζονται με καχυποψία και εχθρότητα από μια κοινωνία, εθισμένη στο φόβο, στην ανασφάλεια, στη συνωμοσιοπαράνοια και στην «κατασκευή» εχθρών. Είναι πάντα οι εύκολοι αποδιοπομπαίοι τράγοι όπου οι, πνιγμένες στην απελπισία μάζες, κατευθυνόμενες από λαϊκιστές πολιτικούς, προπαγανδιστές της μισαλλοδοξίας, και δοκιμασμένων θεωριών συνωμοσίας, μπορούν να εκτονώσουν τη βία, την καταπίεση και τα ανομολόγητα συμπλέγματά τους. Αυτό έδειξε και η ιστορία του Μεσοπολέμου με την άνοδο του Ναζισμού και του Φασισμού. Το ίδιο μήπως θα συμβεί και στην Ελλάδα; Πιθανόν…
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2012 δημοσκόπηση της Public Issue έδειξε καταβαράθρωση του δικομματισμού, ειδικά του ΠΑΣΟΚ, μεγάλη άνοδος των κομμάτων της Αριστεράς αλλά και είσοδος του νεοναζιστικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή, με το οριακό έστω ποσοστό του 3%. Δεν θα έμπαινα στον κόπο να σχολιάσω την εν λόγω δημοσκόπηση, αν δεν είχα αντιληφθεί πως τον τελευταίο καιρό η ακροδεξιά και οι Νεοναζί στην Ελλάδα δουλεύουν υπερωρίες, τη στιγμή που οι δημοκράτες και προοδευτικοί Έλληνες μοιάζουν να έχουν λουφάξει, παραλυμένοι από τις εξελίξεις.
Η νεοναζιστική προπαγάνδα οργιάζει παντού. Ακούς πλέον νεοναζιστικές απόψεις στο ταξί, στη στάση του λεωφορείου, εκεί που πίνεις τον καφέ σου και ειδικά στο internet. Άσε που έχουν γεμίσει τους τοίχους των ελληνικών πόλεων με σβάστικες και συνθήματα μίσους. Εδώ και καιρό φιγουράρει μια ναζιστική σβάστικα στην κολώνα έξω από το σπίτι μου και, δεν το κρύβω, θα αγοράσω ένα σπρέι να πάω να το σβήσω. Αν μη τι άλλο μου θυμίζει πως το χωριό της καταγωγής μου το έκαψαν ολοσχερώς οι στρατιώτες της Ναζιστικής Γερμανίας το 1943.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι απλά αισθητικό, οπτικής μόλυνσης. Τέτοιες μισαλλόδοξες ιδέες, που οδήγησαν ουκ ολίγες φορές τους λαούς της Ευρώπης στα σφαγεία των πολέμων διασπείρονται και επηρεάζουν όλο και περισσότερα μυαλά. Βρίσκουν μάλιστα ιδιαίτερη απήχηση ανάμεσα στους λεγόμενους Ελληναράδες, δηλαδή σε μια ομάδα λιγότερο προνομιούχων, με ελλειμματική παιδεία, που είναι μανιώδεις καταναλωτές, συντονισμένοι με τον τηλεοπτικό πολτό κι έτοιμοι να επιρρίψουν ευθύνες στους άλλους και όχι στον εαυτό τους. Και όχι μόνον ανάμεσά τους.

Χθες συνάντησα τυχαία τη Μαρία, μια γνωστή μου από την παλιά μου γειτονιά. Μια σκληρά εργαζόμενη μητέρα δύο κοριτσιών, μέσης εκπαίδευσης μόρφωσης, αλλά όμως με «ανησυχίες». Πάντα είχα την εντύπωση πως ήταν κομουνίστρια ή κάτι τέτοιο, αλλά ίσως και να έκανα λάθος. Αφού με ρώτησε λοιπόν την άποψη μου για την Κρίση, η Μαρία, χωρίς υπεκφυγές, αποφάνθηκε πως για την οικονομική Κρίση στην Ελλάδα φταίνε οι Ξένοι.
«Ποιοι Ξένοι; Εννοείς τους Δανειστές μας, την Τρόικα;» την ρώτησα.
«Όχι, όχι, οι Άλλοι, οι Μετανάστες. Όλοι αυτοί που μπήκαν στην Ελλάδα και μάζεψαν λεφτά για να τα στείλουν στις χώρες τους. Ξέρεις πόσα δισεκατομμύρια βγάλανε έξω αυτά τα χρόνια; Εμείς φτιάξαμε την Αλβανία! Το είπε και ο Βελόπουλος!» Μου απάντησε εκείνη σίγουρη γι’ αυτά που έλεγε.
«Μαρία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δούλεψαν σκληρά και τα κέρδισαν όλα αυτά με τον ιδρώτα τους, δεν τα έκλεψαν, σε αντίθεση με πολλούς δικούς μας ‘πατριώτες’ που έβγαλαν τα ‘μαύρα’ λεφτά τους στην Ελβετία. Εξάλλου καλύτερα να έρχονται μετανάστες στην Ελλάδα από το να μεταναστεύουν οι Έλληνες στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει πως τουλάχιστον η οικονομία πηγαίνει καλά. Όσες χώρες στον κόσμο δέχονται μετανάστες είναι πάντα σε καλύτερη μοίρα από εκείνες που στέλνουν μετανάστες… Όλα τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα της ακροδεξιάς που λέει πως πάντα φταίει κάποιος άλλος και όχι εμείς…».
«Δεν ξέρω… αλλά πρέπει να φύγουν όλοι οι μετανάστες! Να τους διώξουμε, μπας και μείνει χώρος για δουλειά και για μας!»
«Μαρία ξέρεις πολλούς Έλληνες να τρέχουν για να δουλέψουν όλη μέρα για 20 ευρώ στα καπνοχώραφα, στις οικοδομές, να ξεπουπουλιάζουν κοτόπουλα, να καθαρίζουν ψάρια, να κάνουν λάντζα και να καθαρίζουν σκάλες;»
«Ναι, εγώ! Αφότου μ’ απέλυσαν απ’ το βιβλιοπωλείο, ανέλαβα τρεις πολυκατοικίες για να καθαρίζω! Τι άλλο να έκανα;»
«Μπράβο σου Μαρία, εσύ τουλάχιστον δεν θα ‘χεις πρόβλημα ανεργίας. Ξέρεις πολύ καλά πως οι περισσότεροι αισθάνονται πιο άνετα όταν ντόπιοι καθαρίζουν τις πολυκατοικίες τους. Αυτοί που έχουν πρόβλημα είναι οι τεμπέληδες, που θέλουν να πληρώνονται προσφέροντας το ελάχιστο…»
«Ναι αλλά θέλω να φύγουν οι βρωμιάρηδες οι ξένοι!»
«Γιατί μωρέ Μαρία;»
«Γιατί ΜΥΡΙΖΟΥΝ…»
Αμείλικτο συμπέρασμα: Η νεοναζιστική και ακροδεξιά προπαγάνδα καλά κρατεί κι αυξάνεται αυτή την εποχή στην Ελλάδα της Κρίσης και της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Η αποδιοπόμπηση των ξένων και γενικώς των Άλλων αποτελεί «σταθερή αξία» στην άκρως ανταγωνιστική κοινωνία μας. Κάποια μυαλά, βλέπετε, είναι κολλημένα σε υπεραπλουστεύσεις και στο φόβο και δεν  θέλουν να σκέφτονται. Υπό αυτές τις συνθήκες η επανάληψη ενός νέου Μεσοπολέμου δεν φαντάζει και τόσο εξωπραγματική. Εκτός κι αν η κοινωνία μας ενεργοποιήσει τα δημοκρατικά της αντανακλαστικά κι αντιεπιτεθεί μ’ έναν νέο Διαφωτισμό σ’ αυτή τη νέα επέλαση του ανορθολογισμού, του μίσους και του ερπετικού συμπλέγματος του εγκεφάλου. Ας μην τρέφουμε όμως ψευδαισθήσεις. Το διακύβευμα δεν είναι απλά τα εισοδήματά μας και η οικονομία, αλλά η ίδια η Δημοκρατία. Γι’ αυτό και συμφωνώ μ’ αυτό που είπε κάποτε ο Γάλλος μετανεωτερικός φιλόσοφος Jean Baudrilliard: «Η δημοκρατία είναι η εμμηνόπαυση της Δυτικής κοινωνίας, η Μεγάλη Κλιμακτήριος του κοινωνικού σώματος. Ο φασισμός είναι η λαγνεία της μέσης ηλικίας του».
Καθώς η μέση ηλικία του ελληνικού πληθυσμού εν έτει 2012 έχει φτάσει στα 43 χρόνια, ειρωνικά, και λόγω της «προγήρανσης» που μας έχει προκαλέσει πρόωρα η παρατεταμένη κρίση, ίσως να πλησιάζουμε σ’ αυτό το σημείο. Η γερασμένη Ελλάδα της κρίσης μπορεί σχετικά εύκολα να μετατραπεί σε μια «φασιστική Ελλάδα» που θα φορτώνει αστόχαστα τις ευθύνες για την δεινή της κατάσταση στους Άλλους και ειδικά στους πιο αδύναμους κι ευάλωτους, όπως είναι οι μετανάσες. Γι’ αυτό και χρειάζεται άμεσα η συγκρότηση ενός ενιαίου και ισχυρού συνασπισμού των δημοκρατικών, προοδευτικών, εναλλακτικών και αριστερών δυνάμεων, που θα αποτρέψει επικίνδυνα πισωγυρίσματα στους αιμοσταγείς «δαίμονες του παρελθόντος». Ενός ανθρωπιστικού συνασπισμού που δεν θα βασίζεται στη διαχείριση του φόβου αλλά στην επανάσταση της ελπίδας. Που θα αναδεικνύει τα καλύτερα στοιχεία του ελληνικού λαού και όχι τα χειρότερα. Άλλωστε υπάρχουν ουσιαστικά δύο πολιτικές: οι πολιτικές που βασίζονται στο φόβο και πολιτικές που βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Ας διαλέξει λοιπόν ο καθένας μας που ανήκει. Στο φόβο ή στην εμπιστοσύνη;
Τα «χρυσά αυγά» μπορούν κάλλιστα να κυοφορήσουν, όχι το «αυγό του φιδιού», αλλά να λειτουργήσουν ως πυροκροτητής για τη δημιουργία μιας πιο φωτεινής, ανοικτής και αλληλέγγυας, δημοκρατικής ελληνικής κοινωνίας του μέλλοντος. Αυτό πιστεύω πως πρέπει να είναι το όραμά μας.

Οι «χρήσιμοι» φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Στην Ελλάδα, στην Αθήνα, ίσως για πρώτη φορά ιστορικά- και σίγουρα για πρώτη φορά μετά το 1936- εξαπολύονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οργανωμένα πογκρόμ εναντίον μεταναστών και Ελλήνων πολιτών, που οι πολιτικοί επίγονοι των σφαγέων του Διστόμου και των ταγματασφαλιτών αξιολογούν ως μιάσματα.

Πολίτες μαχαιρώνονται και ξυλοκοπούνται, οργανώνονται δολοφονικές, τρομοκρατικές επιθέσεις από ομάδες ανθρώπων που ευθέως συνδέονται ή και ανήκουν σε πολιτικές οργανώσεις, οι οποίες λειτουργούν πια ως συμμορίες. Δε θα αργήσει η ώρα, αν δε συμβαίνει ήδη, που οι συμμορίες αυτές θα αποκτήσουν και εγκληματικό βραχίωνα, πουλώντας προστασία και αναμειγνυόμενες σε σειρά παρανόμων δραστηριοτήτων. Επίσης, πολύ σύντομα τα πογκρόμ θα εξαπολύονται εξίσου εναντίον μεταναστών και Ελλήνων δημοκρατών και αριστερών, στο πλαίσιο εκστρατείας ελέγχου γειτονιών στην Αθήνα ή αλλού και δημιουργίας “καθαρών” χώρων.
Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι πρωτοφανή: έλαβαν χώρα στην κεντρική Ευρώπη του μεσοπολέμου  και στη μετά- σοβιετική Ανατολική Ευρώπη. Εκεί που υλοποιήθηκαν ταυτόσημες, καταστροφικές πολιτικές, με το μνημονιακό- νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που και εδώ, πρώτα η κυβέρνηση Παπανδρέου και πλέον η κυβέρνηση Παπαδήμου εφαρμόζουν.
Το ότι η ενδυνάμωση του ρατσιστικού και φασιστικού εξτρεμισμού εντοπίζεται σε περιόδους οξείας καπιταλιστικής κρίσης είναι γνωστό. Το ξαφνικό σοκ βραχυπρόθεσμα ή και μακροπρόθρσμα, εάν δε συγκροτηθεί ισχυρή, προοδευτική, κοινωνική πρωτοπορία ενισχύει την τάση μετατροπής του λαού σε μάζα και η μάζα λατρεύει την ψευδαίσθηση ασφάλειας που μπορεί να προσφέρει ένα αυταρχικό σύστημα εξουσίας.
Αυτό όμως που συχνά ξεχνούμε είναι πόσο χρήσιμοι γίνονται οι φασίστες για συγκεκριμένα τμήματα του κεφαλαίου που επιδιώκουν να κερδοσκοπίσουν μέσα στην κρίση εις βάρος του λαού. Πίσω από τη συσκοτιστική προπαγάνδα περί “εθνικού κινδύνου” και “αφύπνισης” ή “αναγέννησης του έθνους” με την οποία οι φασίστες θέλουν να ταϊσουν τα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, οι ομάδες αυτές στήνουν τις πλέον κερδοφόρες μπίζνες με τα πιο χυδαίες, παρασιτικές μερίδες του κεφαλαίου, προτού ακόμα γίνουν αποδεκτοί στην “καλή κοινωνία” του μεγάλου κεφαλαίου και εμφανιστούν στο πολιτικό προσκήνιο ως θεσμικοί παράγοντες.
Το κέντρο της Αθήνας αφήνεται να σαπίσει όχι τυχαία ή από “λάθη” χειρισμών: το πάχτωμα εξαθλιωμένων μεταναστών σε συγκεκριμένες περιοχές αποτελεί τη βάση του ιδιωτικού real estate. Άλλωστε, η εγκατάλειψη των κατοίκων στην τύχη τους, η έλλειψη συστηματικής, δημόσιας και δημοκρατικής πολιτικής για την Αθήνα όπως και για τις άλλες μεγάλες πόλεις δεν είναι σημερινά φαινόμενα. Γενιές εργολάβων, φίλων τους πολιτικών και λοιπών επιχειρηματιών κερδοσκόπισαν χάρη στη στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου να αναδομήσει τις πόλεις μας με τον πλέον άναρχο και μη βιώσιμο τρόπο. Οι μετανάστες καθίστανται εξαιτίας μακροχρόνιων κυβερνητικών πολιτικών που τους στερούν κάθε προοπτική νομιμότητας- άρα και φυγής από την Ελλάδα συχνά- εργασιακής ασφάλειας και δικαιωμάτων ένα καίριο εργαλείο για την απαξίωση και άρα την υποτίμηση των αξιών των περιοχών στις οποίες στιβάζονται.
Εδώ έρχεται ο ρόλος των “χρησίμων” φασιστών. Αφού διαμορφωθεί ένας κοινωνικός βάλτος σε μια σειρά περιοχών, όπου εργαζόμενοι και εξαθλιωμένοι συγκρούονται μεταξύ τους στον καμβά της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής εμφανίζονται οι φασιστικές συμμορίες για να παίξουν το ρόλο του “εκκαθαριστή”. Στήνουν ένα σκηνικό βίας με την ανοχή των αρχών, όπου αναλαμβάνουν από τη μια να ελέγξουν περιοχές στήνοντας σταδιακά μικρές χούντες προς όφελος εκείνων που θα ασκήσουν την ιδιωτική πολιτική γης. Από την άλλη οι συμμορίες αυτές κερδίζουν σε ψήφους, ισχύ και προβολή, παίζοντας πάνω στο – δικαιολογοημένο- φόβο και ανασφάλεια πληθυσμιακών ομάδων.
Επιπλέον όμως παίζουν και δύο ακόμα χρήσιμους ρόλους: Βοηθούν στην εκτροπή της αναζήτησης ενός μεγάλου μέρους των πολιτών από τις πραγματικές αιτίες και από την αληθινή φύση της κρίσης σε εθνικιστικές ή και μεταφυσικές φαντασιώσεις. Αντί της μάχης για τους αναγκαίους μετασχηματισμούς στις παραγωγικές σχέσεις, αντί της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και δη τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, αντί του αγώνα για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και για εμβάθυνση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας προωθούν τον αυταρχισμό- σταθερό σύμμαχο πάντα και παντού του νεοφιλελευθερισμού- και τη φυγή από την πραγματικότητα προς ένα μυθικό, αποκαθαρμένο “εθνικό” μέλλον. Κάτω από ένα κακοδουλεμένο σενάριο κρατικού καπιταλισμού κλείνουν το μάτι, όπως έκαναν και οι πολιτικοί τους πρόγονοι, σε πελατειακά και παρασιτικά επιχειρηματικά συμφέροντα που κάθε άλλο παρά δυσαρεστούνται με την προοπτική ενός δημοσίου βίου που θα ασχολείται με το “ελληνικό χρωμόσωμα”, με τη μάχη Ελλήνων και μεταναστών, με την τάξη και με την ασφάλεια μόνο, αντί με τη φύση του συστήματος που προκαλεί την κρίση και το μετασχηματισμό του.
Επίσης, οι φασιστικές συμμορίες σύντομα θα παίξουν τον παρακρατικό ρόλο- αν δεν τον παίζουν ήδη- της σύγκρουσης με τα πλέον προωθημένα τμήματα του εργαζομένου λαού. Είναι αυτές που την κατάλληλη στιγμή θα προσπαθήσουν να διασφαλίσουν την καπιταλιστική “ευνομία, ησυχία και ευταξία” ενάντια στους εργατικούς αγώνες. Που θα παλέψουν για τη συντριβή κοινωνικών κινημάτων τα οποία θα θέσουν ευθέως πολιτικά και όχι μόνο κλαδικά προτάγματα. Πέραν των ιστορικών παραδειγμάτων αρκεί κανείς να δει τη συμπεριφορά του ΛΑΟΣ: από ρητορικές εξάρσεις αντί- αμερικανισμού και αντί- καπιταλισμού, με μνείες στον Τσάβες και στον στον Τσε, κατέστη μόλις το απαίτησαν συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και εν γένει ο στρατηγικός προσανατολισμός του ελληνικού παρασιτικού κεφαλαίου,  ένας από τους βασικούς πυλώνες της μνημονιακής και νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, με τρόπο προκλητικό και ακραία επιθετικό προς κάθε λαϊκή κινητοποίηση και αγώνα. Οι τυχοδιωκτισμοί των στελχών του, οι τζάμπα μαγκές τους καταλήγουν πάντα στην προώθηση των πλέον εκβιαστικών διλημμάτων, με αντάλλαγμα την αποδοχή του ως συστημικού κόμματος και συνομιλητή από το ντόπιο κατεστημένο.
Σταδιακά το ίδιο συμβαίνει και με τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ τα κόμματα της αριστεράς αναγκάζονται να απολογούνται για γιαουρτώματα βουλευτών, που συχνά συμβαίνουν από πρώην ψηφοφόρους τους, κανείς ούτε καν καλεί τη Χρυσή Αυγή να καταδικάσει τα ρατσιστικά πογκρόμ. Κανένας εισαγγελέας δε διεξάγει έρευνα για σωρεία εγκληματικών δραστηριοτήτων, τρομοκρατικής φύσης με μήτρα οργανώσεις του ακροδεξιού χώρου. Η αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί για την ακροδεξιά τρομοκρατία. Και κυρίως καμιά δημόσια, δημοκρατική, αλληλέγγυα και βιώσιμη πολιτική για τα κέντρα των πόλεων- και δη της Αθήνας- όπως και για το μεταναστευτικό εν γένει δεν έχει αναπτυχθεί. Το θέμα θάβεται από το ΜΜΕ όσο η ακροδεξιά κάνει τη “χρήσιμη” βρωμοδουλειά της, προκειμένου να αναδειχθεί και πάλι προεκλογικά ως εργαλείο αποπροσανατολισμού.
Σήμερα λοιπόν, είναι απαραίτητο να δομηθεί ένα αντί- νεοφιλελεύθερο αλλά και αντί- φασιστικό μπλοκ δυνάμεων. Μέσα από τη συζήτηση γύρω από τα τρία βασικά ερωτήματα- τι βιώνουμε, τι να κάνουμε, ποιοι- πρέπει να καταστήσουμε σαφή τη φύση της κρίσης που βιώνουμε ως καπιταλιστικής στη βάση της και ως κρίσης περιορισμού της δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Κατά συνέπεια στο τι να κάνουμε, ανάμεσα στα άλλα συμπεριλαμβάνεται η σύγκρουση με όσους διαλύουν την αλληλεγγύη των εργαζομένων, εχθρεύονται τη δημοκρατία και συσκοτίζουν το λαό ως προς την πραγματική φύση της κρίσης. Αυτοί δεν είναι μόνο το παρασιτικό κεφάλαιο και οι νεοφιλελεύθεροι αλλά και όλοι εκείνοι που τους κάνουν τη βρωμοδουλειά: οι φασιστικές και ακροδεξιές συμμορίες- οργανώσεις.
Αυτή η μάχη όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε μια επικίνδυνη ατραπό: η μάχη κατά της ακροδεξιάς δεν είναι μάχη κατά του πατριωτισμού, ούτε συνεπάγεται υποτίμηση της επίπτωσης της καπιταλιστικής κρίσης στην εθνική κυριαρχία της χώρας. Ο κοσμοπολιτισμός, που επίσης συχνά ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί, με την αφέλειά του και την αδιαφορία για τους συνεκτικούς ιστούς των δομημένων κοινοτήτων σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο δεν μπορεί ούτε και πρέπει να απαντήσει σε εύλογες αγωνίες πολιτών που προκύπτουν από τις νέες εστίες δικινδύνευσης.
Η αριστερά, όπως και ο δημοκρατικός και προοδευτικός χώρος δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο συνδυασμός λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής κυριαρχίας, κοινωνικής απελεύθερωσης και αλληλεγγύης, είτε ρητά, είτε άρρητα ήταν αυτός που καθοδήγησε τον πλέον επωφελή για το λαό πατριωτισμό. Διαμόρφωσε στον 20ο αιώνα την έννοια του πατριωτισμού, κόντρα στην αντιδραστική και εθνικά καταστροφική εθνικοφροσύνη, με κορυφώσεις από το '40 και δώθε, την εθνική αντίσταση και τον αγώνα για δημοκρατία, το δοσιλογισμό, τη χούντα και την προδοσία της Κύπρου αντίστοιχα.
Η ακροδεξιά αποτελεί τον αμετανόητο πολιτικό επίγονο της καταστροφικής έως και προδοτικής εθνικοφροσύνης. Εϊναι καιρός ο εν γένει προοδευτικός, δημοκρατικός και αριστερός χώρος να συγκροτήσει σε ένα ευρύ μπλοκ δυνάμεων για την προοδευτική έξοδο από την κρίση και άρα τη σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό και τους “χρήσιμους” φασίστες, προτού βρεθούμε προ φαινομένων ξένων προς την ελληνική ιστορία που θα μας ατιμάσουν ως λαό. Διότι η ανοχή ή και η συμμετοχή εκτεταμένων τμημάτων ενός λαού- που ευτυχώς στην Ελλάδα ιστορικά δεν καταγράφεται- σε τέτοιες βάρβαρες πολιτικές μένουν πάνω του ως στίγμα και όχι για παράδειγμα η υπέρβαση του 3% στο δημόσιο έλλειμμα

Να τους ανατρέψουμε εδώ και τώρα

Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους υπαίτιους της κοινωνικής εξαθλίωσης,το μόνο που μπορούν να αποφέρουν είναι νέα βάρη στην πλάτη των εργαζομένων και της νεολαίας.
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ,της ΝΔ και του ΛΑΟΣ μαζί με τα κυρίαρχα ΜΜΕ στήνουν το νέο σκηνικό του εκβιασμού για να προωθήσουν νέα μείωση μισθών και δημοσίων δαπανών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας ενώ ταυτόχρονα θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία που βρέθηκε στις απεργίες,στις πλατείες,στις λαικές συνελέυσεις και στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά δεν έχει να περιμένει τίποτα από την διορισμένη κυβέρνηση και τους διεθνείς νεοφιλελεύθερους συμμάχους της.

'Oλοι 7/2  στην Πανεργατική Απεργία 10.30 απο το Εργατικό Κέντρο.

Ιδρύθηκε Κοινωνικό Ιατρείο στη Δράμα

Ο κόσμος και οι υγειονομικοί της Δράμας έδειξαν ότι και ενδιαφέρονται να στηρίξουν μια δομή που προωθεί την αλληλεγγύη, αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η υγεία είναι πάνω απ΄όλα αγαθό κι όχι εμπόρευμα   Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το Σάββατο 04/02 η εκδήλωση της Συνέλευσης Πολιτών Δράμας, στο Εργατικό Κέντρο, για την δημιουργία κοινωνικού ιατρείου-φαρμακείου. Η εκδήλωση ξεκίνησε σε μια κατάμεστη αίθουσα και μετά από μια σύντομη εισήγηση μέλους της Συνέλευσης, τον λόγο πήραν οι γιατροί του Κοινωνικού Ιατρείου Θεσσαλονίκης Θοδωρής Σδούκος και Χρυσάνθη Μπουσγιάννη, που ήταν καλεσμένοι, για να ενημερώσουν κάτω από ποιες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ξεκίνησαν το εγχείρημα τους και πως το (αυτο)οργάνωσαν, όπως επίσης και ποια προβλήματα αντιμετώπισαν. Έπειτα έγινε συζήτηση και λύθηκαν απορίες τόσο από υγειονομικούς της Δράμας που ενδιαφέρθηκαν να στελεχώσουν κάτι αντίστοιχο στην πόλη μας, όσο κι από αλληλέγγυους που θα΄θελαν να προσφέρουν με οποιονδήποτε τρόπο. Επίσης δόθηκε έκταση στο πολιτικό περιεχόμενο της προσπάθειας. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν για αναμονή ή αναβολή της προσπάθειας, όπως επίσης και οι επιφυλάξεις, υπερκεράσθηκαν από την κοινή πεποίθηση πως, οι καιροί καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη μιας τέτοιας δομής. Ο κόσμος και οι υγειονομικοί της Δράμας έδειξαν ότι και ενδιαφέρονται να στηρίξουν μια δομή που προωθεί την αλληλεγγύη, αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η υγεία είναι πάνω απ΄όλα αγαθό κι όχι εμπόρευμα, αλλά και να πάρουν την ευθύνη να λειτουργήσουν το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο από μόνοι τους, με σκοπό να παρέχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους μετανάστες. Στο τέλος της εκδήλωσης, δηλώθηκαν συμμετοχές και το εγχείρημα ξεκινάει αμέσως σήμερα Δευτέρα με την πρώτη Συνέλευση των συμμετέχοντων για να συντονίσουν τις επόμενες κινήσεις για την οργάνωση και την διαμόρφωση του χώρου που ανέλαβε να παραχωρήσει το Εργατικό Κέντρο Δράμας, στο κτίριο του.

Το τίμημα του χρέους

Οπως ακριβώς το φάντασμα του κομμουνισμού που στοίχειωνε την Ευρώπη στο γνωστό μανιφέστο του Καρλ Μαρξ, έτσι και σήμερα οι κυβερνήσεις της Γηραιάς Ευρώπης έχουν συνασπιστεί σε μια ιερή συμμαχία για να εξορκίσουν το φάντασμα του εθνικού χρέους. Ομως, οι πολιτικοί που έχουν ως στόχο την εξάλειψη του χρέους, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ένα άλλο γνωστό φάντασμα - το φάντασμα της επανάστασης   Του Robert Skidelsy Το φάντασμα του χρέους στοιχειώνει τώρα την Ευρώπη. Ολοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες τρέμουν μπροστά του και για να εξορκίσουν το δαίμονα βάζουν τις οικονομίες τους σε ακόμη πιο μεγάλη δοκιμασία. Αυτό όμως δεν φαίνεται να αποδίδει. Οι οικονομίες τους εξακολουθούν να βουλιάζουν, τη στιγμή που το χρέος συνεχίζει να διογκώνεται. Ο οίκος αξιολόγησης Standard&  Poor΄s υποβάθμισε πρόσφατα το αξιόχρεο εννέα χωρών-μελών της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, ενώ πιθανότατα να ακολουθήσει και η Βρετανία. Η εξήγηση αυτής της μαζικής υποβάθμισης είναι φανερή σε οποιονδήποτε που δεν είναι τυφλωμένος. Εάν επιδιώκεις να συρρικνώσεις το ΑΕΠ σου, η αναλογία χρέους ως προς το ΑΕΠ είναι καταδικασμένη να αυξηθεί. Ο μοναδικός τρόπος για να μειώσεις το χρέος του (πέραν της πτώχευσης) είναι να βάλεις την οικονομία στο δρόμο της ανάπτυξης. Ο φόβος του χρέους είναι ριζωμένος στην ανθρώπινη φύση, έτσι η πολιτική που έχει ως στόχο την εξάλειψη του χρέους φαίνεται σωστή στο μέσο πολίτη. Ο καθένας ξέρει τι σημαίνει οικονομικό χρέος: χρήματα που οφείλονται και τα οποία τις περισσότερες φορές είναι δανεισμένα. Το να χρωστά  άποιος προκαλεί αγωνία στην περίπτωση που δεν είναι βέβαιος ότι δεν θα καταφέρει να εξοφλήσει τα χρέη στην ώρα του. Αυτή ακριβώς η αγωνία απεικονίζεται και στο εθνικό χρέος - στο χρέος δηλ. που οφείλει μια κυβέρνηση στους πιστωτές της. Με ποιον τρόπο, διερωτάται ο λαός, θα καταφέρουν οι κυβερνήσεις να αποπληρώσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια που χρωστούν; Οπως χαρακτηριστικά το έθεσε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον: «Το κρατικό χρέος μοιάζει με το χρέος των πιστωτικών καρτών και θα πρέπει να αποπληρωθεί». Αμέσως μετά ακολουθεί το επόμενο στάδιο: για να αποπληρώσει ή τουλάχιστον να μειώσει το εθνικό χρέος, η κυβέρνηση θα πρέπει να περιορίσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, επειδή όταν οι δαπάνες υπερβαίνουν τα έσοδα, επιβαρύνεται συνεχώς το εθνικό χρέος. Πράγματι, εάν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να λάβει μέτρα, το εθνικό χρέος θα καταστεί μη βιώσιμο. Ανάλογη είναι και η σχέση ανάμεσα στο εθνικό χρέος και στο χρέος ενός νοικοκυριού. Ο θάνατός μου δεν εξαλείφει το χρέος μου, σκέφτεται ο απλός πολίτης, και το πρώτο πράγμα που θα ζητήσουν οι πιστωτές ως αποζημίωση είναι το σύνολο της περιουσίας που σκόπευα να αφήσω στα παιδιά μου. Παρομοίως, ένα χρέος που παραμένει απλήρωτο επί μακρόν από μία κυβέρνηση επιβαρύνει τις μελλοντικές γενιές. Μπορεί να απολάμβανα τα οφέλη της κυβερνητικής γενναιοδωρίας, όμως τα παιδιά μου θα πρέπει να εξοφλήσουν τα χρέη. Γι΄ αυτό το λόγο, η μείωση του ελλείμματος βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της δημοσιονομικής πολιτικής των περισσότερων κυβερνήσεων. Μια κυβέρνηση με ένα «αξιόπιστο» σχέδιο «δημοσιονομικής προσαρμογής» έχει υποτίθεται λιγότερες πιθανότητες να κηρύξει στάση πληρωμής του χρέους της ή να το αφήσει για να το αποπληρώσει στο μέλλον. Αυτό, εκτιμάται, θα δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να δανειστεί χρήματα πιο φθηνά απ΄ ό,τι θα μπορούσε να το κάνει σε διαφορετική περίπτωση, μειώνοντας σε αντάλλαγμα τα επιτόκια για τους ιδιώτες δανειολήπτες, σε μία κίνηση που θα μπορούσε να τονώσει την οικονομική δραστηριότητα. Κατά συνέπεια, η δημοσιονομική σταθεροποίηση είναι η «βασιλική οδός» για την ανάκαμψη της οικονομίας. Αυτό, το επίσημο δόγμα των πλέον ανεπτυγμένων χωρών σήμερα, ενέχει τουλάχιστον πέντε μεγάλα σφάλματα, τα οποία περνούν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους απαρατήρητα, επειδή όλο το σκεπτικό είναι πολύ εύλογο. * Πρώτον, οι κυβερνήσεις, σε αντίθεση με τους ιδιώτες επενδυτές, δεν χρειάζεται να «αποπληρώνουν» τα χρέη τους. Η κυβέρνηση μιας χώρας με τη δική της κεντρική τράπεζα και το δικό της νόμισμα μπορεί απλά να συνεχίσει να δανείζεται τυπώνοντας τα χρήματα που έχει δανειστεί. Αυτό δεν αληθεύει για τις χώρες της Ευρωζώνης. Ομως, από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών δεν πρέπει να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Εάν οι ξένοι πιστωτές τους τις πιέσουν υπερβολικά, τότε αυτές απλά θα χρεοκοπήσουν. Η χρεοκοπία είναι κάτι κακό, όμως η ζωή μετά τη χρεοκοπία συνεχίζεται όπως και πριν. * Δεύτερον, η ηθελημένη μείωση του ελλείμματος δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για μια κυβέρνηση να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της. Η μείωση του ελλείμματος σε μια δοκιμαζόμενη οικονομία ανοίγει το δρόμο όχι για την ανάκαμψη αλλά για τη συρρίκνωση, επειδή σημαίνει μείωση του εθνικού εισοδήματος από το οποίο εξαρτώνται τα κυβερνητικά έσοδα. Η μέθοδος αυτή θα δυσκολέψει, παρά θα διευκολύνει την προσπάθεια μείωσης του ελλείμματος. Ηδη, η βρετανική κυβέρνηση θα πρέπει να δανειστεί 112 δισ. στερλίνες (172 δισ. δολάρια) περισσότερα χρήματα απ΄ ό,τι είχε αρχικά προγραμματίσει όταν ανακοίνωνε το σχέδιο μείωσης του ελλείμματος τον Ιούνιο του 2010. * Τρίτον, το εθνικό χρέος δεν αποτελεί καθαρό βάρος για τις επόμενες γενιές. Ακόμη και στην περίπτωση που οδηγήσει σε αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων, αυτό δεν είναι παρά μεταβιβάσεις από τους φορολογουμένους προς τους ομολογιούχους. Αυτό ενδεχομένως να έχει ανεπιθύμητες επιπτώσεις σε επίπεδο αναδιανομής. Ομως, προσπαθώντας να το μειώσει εδώ και τώρα, θα επιβαρύνει τις μελλοντικές γενιές: τα έσοδα θα μειωθούν αυτομάτως, τα κέρδη θα περιοριστούν, τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα συρρικνωθούν, τα επενδυτικά σχέδια θα ακυρωθούν ή θα αναβληθούν, ενώ θα σταματήσει κάθε κατασκευαστική δραστηριότητα σε κατοικίες, ξενοδοχεία και σχολεία. Οι μελλοντικές γενεές θα είναι σε χειρότερη οικονομική θέση, καθώς θα χάσουν ενεργητικό που θα διέθεταν σε διαφορετική περίπτωση. * Τέταρτον, δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στο μέγεθος του εθνικού χρέους και στην τιμή που μια κυβέρνηση θα πρέπει να πληρώσει για τη χρηματοδότησή του. Τα επιτόκια που πληρώνουν η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γερμανία για το εθνικό χρέος τους είναι εξίσου χαμηλά, παρά τις τεράστιες διαφορές στα επίπεδα του χρέους τους και στις δημοσιονομικές πολιτικές. * Τέλος, το χαμηλό κόστος δανεισμού για τις κυβερνήσεις δεν μειώνει αυτομάτως το κόστος κεφαλαίου για τον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς, οι εταιρικοί δανειολήπτες δεν δανείζονται με επιτόκιο απαλλαγμένο ρίσκου, όπως συμβαίνει με τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, και η εμπειρία έχει δείξει ότι η νομισματική επέκταση μπορεί μεν να οδηγήσει σε μείωση του κόστους δανεισμού στο κρατικό χρέος, όμως έχει ανεπαίσθητη επίδραση στα νέα τραπεζικά δάνεια προς επιχειρήσεις ή νοικοκυριά. Στην πραγματικότητα, γίνεται το αντίστροφο: ο λόγος για τον οποίο τα επιτόκιο του κρατικού χρέους στη Βρετανία και αλλού είναι τόσο χαμηλά είναι επειδή τα επιτόκια των δανείων του ιδιωτικού τομέα είναι τόσο υψηλά. Οπως ακριβώς το φάντασμα του κομμουνισμού που στοίχειωνε την Ευρώπη στο γνωστό μανιφέστο του Καρλ Μαρξ, έτσι και σήμερα οι κυβερνήσεις της Γηραιάς Ευρώπης έχουν συνασπιστεί σε μια ιερή συμμαχία για να εξορκίσουν το φάντασμα του εθνικού χρέους. Ομως, οι πολιτικοί που έχουν ως στόχο την εξάλειψη του χρέους, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ένα άλλο γνωστό φάντασμα - το φάντασμα της επανάστασης.

Συμβούλια Διοίκησης

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ 
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ Α.ΚΟΙ.Χ.Ι ΤΡΙΤΗ 7/2 ΣΤΙΣ 17.00

 ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΡΙΩΝ/ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Για τις παραιτήσεις στο Πάντειο!‏

Όπως θα έχετε δει, στο Πάντειο η πλειοψηφία των υποψηφίων για το Συμβούλιο Διοίκησης παραιτήθηκαν, με αποτέλεσμα την επαναπροκήρυξη των εκλογών. Διευκρινίζω τα εξής:

Στο Πάντειο ο Σύλλογος ΔΕΠ, όπου οι εκλογές γίνονται με ενιαία λίστα, έχει μία πλειοψηφία εδρών 4-3 υπέρ των εκσυγχρονιστοδεξιών. Όμως, ο νόμος της Διαμαντοπούλου αλλά και η αδημονία των "κορυφαίων" αυτού του μπλοκ (οι οποίοι και ανέλαβαν τη στελέχωση της Εφορευτικής Επιτροπής) για εξουσία και εκδίκηση, έχει διασπάσει αυτόν τον χώρο.

Στην τελευταία Σύγκλητο του Παντείου έγινε από τον καθηγητή σύντροφο Θεοτοκά μία έκθεση των παρατυπιών της Επιτροπής με βάση τον ίδιο τον νόμο. Μεταξύ αυτών και μία ρύθμιση της που έλεγε πως οι υποψηφιότητες μπορούν να κατατίθενται και ηλεκτρονικά (προφανώς για την αποφυγή δυσχερειών, όπως σε περίπτωση νέας κατάληψης του Πρωτοκόλου) και μάλιστα στο προσωπικό mail του προέδρου της Επιτροπής! Με αφορμή αυτήν την παρατήρηση αναδείχτηκε μία πολύ διευρυμένη και μεγάλη δυσαρέσκεια όλων (κάποια μέλη της Συγκλήτου ήταν και υποψήφιοι!) για την στάση της Εφορευτικής Επιτροπής. 

Η Σύγκλητος κατέθεσε τελικά ένα κείμενο προς την Επιτροπή όπου αφού εκτίθονταν τα προβλήματα της διαδικασίας (και με δεδομένη την επανειλημμένως εχθρική προς τον νόμο στάση της Συγκλήτου) ζητούνταν η αναβολή της διαδικασίας. Η Επιτροπή απάντησε αρνητικά.

Τότε, μετά τη Σύγκλητο ζητήθηκε από την πλειοψηφία των υποψηφίων για το Συμβούλιο να παραιτηθούν ώστε να ενεργοποιηθεί το άρθρο του νόμου που προβλέπει πως αν οι υποψήφιοι είναι λιγότεροι από τις θέσεις οι εκλογές επαναπροκηρύσσονται και όλη η διαδικασία πάει πάλι από την αρχή, όπως και έγινε! Οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 29 Φεβρουαρίου.

Κατόπιν αυτών, δικαιολογείται η ιερή αγανάκτηση που κατέλαβε τον γνωστό Στέφανο Κασιμάτη της Καθημερινής, σφοδρό αντικομμουνιστή και λάτρη της ησυχίας και της τάξεως.

Ακυβέρνητη πολιτεία

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_05/02/2012_471477

[...] 

Προς ενημέρωση του υπουργού

Πληροφορούμαι ότι στο Πάντειο, όπου διέλαμψε ως καθηγητής ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος προτού αφιερώσει τις αρετές του στην υπηρεσία του λαού του μέσω της πολιτικής, συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Ενα κίνημα ανατροπής του νόμου-πλαισίου για τα πανεπιστήμια εξελίσσεται υπογείως, αλλά όχι και τόσον υπογείως ώστε να περνά απαρατήρητο.

Ο πρύτανης, φερʼ ειπείν, ο οποίος διδάσκει στο ίδιο τμήμα με τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας, εκδίδει ανακοινώσεις υπέρ της ανατροπής του νόμου στην πράξη, στο ίδιο πνεύμα με τις ανακοινώσεις των καθηγητών που πρόσκεινται ή ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτοχρόνως, ενώ οι εκλογές των μελών του Συμβουλίου έχουν προκηρυχθεί για τον Φεβρουάριο, παραιτούνται αιφνιδίως οι επτά εκ των υποψηφίων, ανάμεσά τους και καθηγητής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, ο οποίος τυγχάνει φίλος και συνεργάτης του Κ. Αρβανιτόπουλου. Επίσης, αξιοσημείωτο είναι πώς στελέχη της ΔΑΠ διατείνονται ευθέως ότι ο νόμος θα αλλάξει και θα επανέλθει η συμμετοχή των φοιτητοπατέρων στην εκλογή πρύτανη. Εν τη αφελεία τους, δε, αποδίδουν οι αθεόφοβοι τους ισχυρισμούς τους σε υποσχέσεις του σημερινού αναπληρωτή υπουργού Παιδείας. (Ακουσον, άκουσον! Το θράσος των ανθρώπων...)

Επειδή δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι όλα αυτά συμβαίνουν πίσω από την πλάτη του Κ. Αρβανιτόπουλου, μήπως θα ήταν σκόπιμο ο κύριος υπουργός να τραβήξει το αυτί ορισμένων που τον επικαλούνται, προκειμένου να πετύχουν τη διαιώνιση της φαυλοκρατίας στο πανεπιστήμιο; Αν δεν κάνω λάθος, άλλωστε, η Ν.Δ. υπερψήφισε -προς τιμήν της- τον νόμο, έστω και αν ο Κ. Αρβανιτόπουλος δεν μετείχε στην Κ.Ο. Κυρίως, όμως, θα ήταν μεγάλο κρίμα, αν ο Κ. Αρβανιτόπουλος επιτρέψει να επικρατήσει για το πρόσωπό του η εσφαλμένη εντύπωση ότι ως υπουργός της κυβέρνησης υπονομεύει την εφαρμογή νόμου που ψηφίστηκε από το κόμμα του. Είναι ακλόνητη η βεβαιότητά μου ότι ο ίδιος συμφωνεί με την πρόταση ότι η πολιτική δεν έχει ανάγκη από ακόμη περισσότερους πολιτικάντηδες· κι ας διαψεύσει με την παρέμβασή του το ρηθέν ότι «μπορείς να βγάλεις τον άνθρωπο από το Πάντειο, αλλά δεν μπορείς ποτέ να βγάλεις το Πάντειο από τον άνθρωπο»...

Γράμμα από έναν πρώην σκλάβο στον αφέντη του

Το συγκλονιστικό γράμμα ενός πρώην σκλάβου, του Jourdan Anderson, προς τον πρώην αφέντη του, έρχεται στην επιφάνεια μετά από 147 χρόνια. Ένα ντοκουμέντο της εποχής αλλά και μία απάντηση ενός σκλάβου στον καταπιεστή του.

Πρόκειται για μία επιστολή περίπου 800 λέξεων, που αποτελεί την απάντηση του Jourdan Anderson, στον πρώην αφέντη του, συνταγματάρχη P.H. Anderson, στην πρόσκλησή του να επιστρέψει στο σπίτι του στο Big Spring, στο Tennessee, ώστε να συνεχίσει να δουλεύει για λογαριασμό του.
Στο συγκλονιστικό του γράμμα, που έχει γραφτεί το1865, μετά το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου,  ο Jourdan Anderson ζητάει από τον πρώην αφέντη του να του καταβάλλει όλο το ποσό για την δουλειά που πρόσφερε τα τριάντα χρόνια που τον υπηρετούσε και εκφράζει την ελπίδα του να έχει αναλογιστεί τις αδικίες που διέπραξε αυτός και οι πρόγονοί του. Η επιστολή έρχεται στην επιφάνεια μέσα από το βιβλίο της L. Maria Child «Η Βίβλος των Απελεύθερων».
Ολόκληρο το γράμμα:
Dayton, Ohio,
Αύγουστος 7, 1865
Στον παλιό μου αφέντη, συνταγματάρχη P.H. Anderson, Big Spring, Tennessee
Κύριε, πήρα την επιστολή σας και είμαι χαρούμενος που δεν με έχετε ξεχάσει και που θέλετε να επιστρέψω και να ζήσω και πάλι μαζί σας, με την υπόσχεση να κάνετε το καλύτερο για μένα.
Συχνά ανησυχούσα για εσάς. Πίστευα πως οι «Yankees» θα σας έχουν κρεμάσει ως αντίποινα γιατί κρύβατε επαναστάτες στο σπίτι σας. Υποθέτω ότι δεν έμαθαν ποτέ ότι πήγατε στον συνταγματάρχη Μάρτιν για να σκοτώσετε τον στρατιώτη της Ένωσης που έμενε στον στάβλο του.
Αν και με πυροβολήσατε δυο φορές, πριν σας αφήσω, δεν ήθελα να ακούσω ότι σας έχει συμβεί κάτι και χαίρομαι που είστε ακόμα ζωντανός. Θα μου έκανε καλό να γυρίσω στο αγαπημένο σπίτι και να δω την κυρία Mary και την κυρία Martha και τον Allen, την Esther, τον Green και τον Lee.
Δώστε την αγάπη μου σε όλους και πείτε τους ότι ελπίζω να συναντηθούμε και πάλι σε έναν καλύτερο κόσμο, αν όχι σε αυτόν. Θα ερχόμουν να σας δω όλους, όταν δούλευα στο νοσοκομείο Nashville, αλλά ένας από τους γείτονες μου είπε ότι ο Henry είχε σκοπό να με πυροβολήσει ξανά αν του δινόταν η ευκαιρία.
Θα ήθελα να ξέρω ποια ακριβώς είναι η καλή ευκαιρία που προτίθεστε να μου δώσετε. Τα πηγαίνω αρκετά καλά εδώ. Παίρνω 25 δολάρια το μήνα, φαγητό και ρούχα. Έχω ένα άνετο σπίτι εδώ για την Mandy, οι άνθρωποι εδώ την φωνάζουν κυρία Anderson, και τα παιδιά, η Milly, η Jane και ο Grundy, πηγαίνουν στο σχολείο και τα πάνε αρκετά καλά.
Ο δάσκαλος λέει ότι ο Grundy έχει κλίση για ιεροκήρυκας. Πηγαίνουν στο Κυριακάτικο σχολείο και η Mandy και εγώ πηγαίνουμε συχνά στην εκκλησία. Μας συμπεριφέρονται με καλοσύνη.
Κάποιες φορές ακούμε τους άλλους να λένε για εμάς : «Αυτοί οι έγχρωμοι άνθρωποι ήταν σκλάβοι» στο Tennessee.  Τα παιδιά στεναχωριούνται όταν ακούνε τέτοια σχόλια, αλλά τους λέμε ότι στο Tennessee δεν ήταν ντροπή να ανήκεις στον συνταγματάρχη Anderson. Και πολλοί «darkeys» (υποτιμητικός όρος)  θα ήταν περήφανοι, όπως ήμουν εγώ, να σε αποκαλούν αφέντη.
Τώρα, αν μου πεις τι μεροκάματο θα μου δίνεις, θα μπορούσα να αποφασίσω καλύτερα αν είναι προς όφελός μου να επιστρέψω.  Σχετικά με την ελευθερία μου, που λέτε ότι μπορώ να έχω, δεν μου προσφέρετε κάτι καινούργιο, καθώς πήρα τα χαρτιά της ελευθερίας μου το 1864 από τον επικεφαλής της Στρατιωτικής Αστυνομίας του τμήματος στο Nashville.
Η Mandy λέει πως φοβάται να γυρίσει πίσω χωρίς κάποια απόδειξη ότι θα μας φέρεσθε δίκαια και με καλοσύνη και καταλήξαμε πως πρέπει να ελέγξουμε την ειλικρίνειά σας ζητώντας σας να μας στείλετε τους μισθούς μας για τα χρόνια που σας υπηρετήσαμε.
Αυτό θα μας κάνει να ξεχάσουμε και να σας συγχωρέσουμε για όλα όσα έχουν γίνει και να βασιστούμε σε μία δίκαιη σχέση και στη φιλία σας στο μέλλον.  Σας υπηρέτησα πιστά για 32 χρόνια και η Mandy για 20 χρόνια.
Με είκοσι πέντε δολάρια το μήνα για εμένα και δύο δολάρια για την Mandy την εβδομάδα, οι μισθοί μας φτάνουν στα 11.680 δολάρια. Σε αυτά προσθέστε τους τόκους για την καθυστέρηση της καταβολής των μισθών μας και αφαιρέστε τα ρούχα που μας δώσατε, τις τρεις επισκέψεις του γιατρού για εμένα και το ένα δόντι που έβγαλε στη Mandy. Το υπόλοιπο είναι το δίκαιο που πρέπει να λάβουμε.
Παρακαλώ στείλτε τα χρήματα με την Adams’s Express, υπόψη του V. Winters, Esq., Dayton, Ohio. Αν δεν μπορείτε να μας πληρώσετε για την αφοσιωμένη δουλειά μας στο παρελθόν, δεν μπορούμε να πιστέψουμε της υποσχέσεις σου για το μέλλον. Ελπίζουμε πως ο καλός Δημιουργός σας έχει ανοίξει τα μάτια και μπορείτε να δείτε όλες τις αδικίες που διαπράξατε, εσείς και οι πρόγονοί σας, σε μένα και τους πρόγονούς μου, αναγκάζοντάς μας να δουλεύουμε για εσάς για γενιές χωρίς ανταμοιβή.
Εδώ παίρνω τον μισθό μου κάθε Σάββατο βράδυ, αλλά στο Tennessee δεν υπήρχε καμία ημέρα πληρωμής για τους νέγρους, όπως δεν υπάρχει και μέρα που να πληρώνονται τα άλογα και οι αγελάδες. Σίγουρα θα υπάρξει μία ημέρα κρίσης για όλους όσους εξαπάτησαν τους εργάτες τους.
Απαντώντας σε αυτό το γράμμα θα ήθελα να μου πείτε και για το αν θα υπάρχει καμία ασφάλεια για την Milly και την  Jane, που τώρα έχουν μεγαλώσει και είναι και οι δύο πολύ όμορφες κοπέλες. Ξέρετε τι έγινε με τις κακόμοιρες την Matilda και την Catherine.
Θα προτιμούσα να μείνω εδώ και να λιμοκτονήσω και να πεθάνω από το να ντροπιαστούν τα κορίτσια μου από τη βία και την φαυλότητα των νεαρών αφεντών τους. Θα ήθελα επίσης να μου αναφέρεται αν έχουν ανοίξει σχολεία για έγχρωμους στη γειτονιά σας. Η μεγαλύτερη επιθυμία της ζωής μου τώρα πια είναι να δώσω στα παιδιά μου μία εκπαίδευση και να αποκτήσουν ενάρετες συνήθειες.
Χαιρετίστε τον George Carter και πείτε του πως τον ευχαριστώ που πήρε το πιστόλι από τα χέρια σας όταν ήσασταν έτοιμος να με πυροβολήσετε.
Από τον παλιό σας υπηρέτη,
Jourdon Anderson

Κρίση του καπιταλισμού - χωρίς επιστροφή;

Αν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μετρίως υποφερτός, όπως οι εγκυρότεροι απολογητές του παραδέχονται, δεν είναι καιρός να κάνουμε τον αντικαπιταλισμό κύριο στοιχείο της άμεσης παρέμβασής μας;   Του Χρήστου Λάσκου Τις τελευταίες μέρες, και με αφορμή τη συνάντηση των πλουσίων, των πλανητικών εξουσιαστών, και ενίων άλλων εξαιρετικά επιδραστικών ντενεκέδων, στο Νταβός, επέστρεψε ως θέμα η ίδια η μακροβιότητα-βιωσιμότητα του καπιταλισμού. Από τα ελβετικά τραπέζια συζητήσεων εκπέμφθηκε μήνυμα ανησυχίας: αν η κατάσταση συνεχιστεί στην ίδια τροχιά για δύο-τρία ακόμη χρόνια, λέχθηκε, το σύστημα κινδυνεύει να καταστραφεί ολοσχερώς. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, οι προβλέψεις αυτές είναι περισσότερο απειλητικές από εκείνες δεδηλωμένων αντικαπιταλιστών, όπως ο Βαλερστάιν, που ήδη δέκα χρόνια πριν από την κρίση του 2008 προφήτευε την έκλειψη του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά σε μια χρονική προοπτική διπλάσια από αυτήν των νταβοσιανών. Είναι βάσιμες, όμως, αυτές οι ανησυχίες;  Ή πρόκειται για μεγαλοκαπιταλιστικές υστερίες, που διανθίζουν με new age ή άλλα αποκαλυψιακά «οράματα» βαρετές συνάξεις στα τέσσερις χιλιάδες μέτρα υψόμετρο;  Τελικά, κινδυνεύει το σύστημα  με κατάρρευση, όπως πολλοί πλέον ισχυρίζονται; Νομίζω πως μπορούμε να σκεφτούμε γόνιμα αν μετατοπίσουμε λίγο τη συζήτηση. Είναι παραπάνω από εμφανές πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια όλα όσα έχουν επιχειρηθεί ως υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης δεν φαίνεται να δίνουν λύση. Καμιά συνεκτική στρατηγική δεν έχει παρουσιαστεί από τη μεριά των κυρίαρχων. Το μόνο που φαίνεται να τους ενοποιεί ενεργητικά είναι μια απόφαση να επιτεθούν στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, επιχειρώντας να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης αποκλειστικά πάνω τους. Στην πραγματικότητα, η συνολική αστική στρατηγική σε παγκόσμιο επίπεδο συνίσταται στο –φανατικά υλοποιούμενο– «φάτε τους και θα δούμε». Η ακραία αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης, μόνιμη και διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου σε κάθε μια από τις ιστορικές κρίσεις του συστήματος τους δύο τελευταίους αιώνες, επιτρέπει την ανάσχεση της πτωτικής κερδοφορίας στις συνθήκες της υπερσυσσώρευσης, δεν επιλύει, ωστόσο, το πρόβλημα. Ως δεδομένη συνθήκη, μάλιστα, υποδεικνύει πόσο μακριά από μια ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο σήμερα είναι οι νεοκεϋνσιανές «προτάσεις διεξόδου», που φαντασιώνονται πως το ίδιο το συμφέρον του συστήματος θα μπορούσε να επιβάλει μια μεγάλη στροφή στην οικονομία προς όφελος του … 99%. Απλώς, δεν ισχύει – όπως δεν ίσχυσε και ποτέ άλλοτε. Η επιστροφή στη μεταπολεμική –«κεϋνσιανή»– συνθήκη για το σύστημα είναι απαγορευμένη επιλογή. Και τότε, άλλωστε, η σοσιαλδημοκρατική συναίνεση υπήρξε περισσότερο αποτέλεσμα των ταξικών αγώνων σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, παρά «επιλογή» του συστήματος: η κρίση του ‘30 είχε «επιλυθεί» με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του κόσμου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Η συναίνεση της «χρυσής εποχής», για να το πω αλλιώς, ήταν η τελική απάντηση στην απειλή του ’17 και στους όρους που αυτό δημιούργησε για τον καπιταλιστικό κόσμο. Δεν επρόκειτο περί «επιλογής». Έστω και έτσι, όμως, γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια παρόμοια ρύθμιση σήμερα, όχι από επιλογή, αλλά «αναγκαστικά»; Αυτό είναι που θέτουν στην πραγματικότητα οι νεοκεϋνσιανοί, όταν επικαλούνται το ίδιο το συμφέρον του συστήματος. Νομίζω πως την καλύτερη απάντηση σε αυτό την έδωσε στις αρχές του Δεκεμβρίου, σε άρθρο του στους Financial Times (στο πλαίσιο ενός αφιερώματος με θέμα “Capitalism in Crisis”) ο Lawrence Summers. Ο Summers δεν είναι τυχαίος: ο υπ’ αριθμόν ένα άνθρωπος του Κλίντον αποτελεί εισηγητή και «πυλώνα» της περίφημης «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», της καπιταλιστικής στρατηγικής, δηλαδή, που διαμόρφωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την κατάσταση  του κόσμου στα 20 τελευταία χρόνια. Ο Summers, λοιπόν, ισχυρίζεται πως για τις «αρρυθμίες» που παρατηρούνται μετά το 2008, όπως π.χ. η μεγάλη ανεργία, δεν ευθύνεται ο καπιταλισμός, αλλά η … τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια. Ας δούμε την αφήγησή του, όπως τη συνοψίζει ο  Michael Roberts [1]: «Έτσι, η γεωργία έδωσε τη θέση της στη βιομηχανία στον 19ο αιώνα και, εξαιτίας αυτού, άνθρωποι έχασαν τη βιωτή τους και η ανισότητα αυξήθηκε. Κατόπιν, στον 20ο αιώνα, η βιομηχανία έδωσε τη θέση της στις υπηρεσίες και το ίδιο πράγμα συνέβη ξανά. Τώρα, στον 21ο αιώνα, όλες οι δουλειές και τα εισοδήματα εντοπίζονται σε τομείς που αυξάνουν την ποιότητα του ανθρώπινου κεφαλαίου, όπως η υγεία, η εκπαίδευση και η κατοικία, και όχι σε αγαθά ή άλλες χαμηλής αξίας υπηρεσίες. Το πρόβλημα είναι …πως αυτές οι δραστηριότητες ανήκουν κυρίως στο δημόσιο τομέα και δεν υπόκεινται στο κίνητρο του κέρδους». Ο Summers μας λέει, συνεπώς, πως η κερδοφορία δεν είναι πλέον αρκετή στον υφιστάμενο ιδιωτικό τομέα και, επομένως, για να σώσουμε τον καπιταλισμό, άρα και την …ευημερία μας,  πρέπει να καταστρέψουμε κι άλλες δημόσιες υπηρεσίες, περνώντας το προϊόν τους στη σφαίρα του εμπορεύματος. Άρα, η λύση στα τωρινά μας προβλήματα είναι ακόμη περισσότερος καπιταλισμός. Η ανάλυση είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Ένας γκουρού του καπιταλισμού εξηγεί πως η κατάσταση είναι απολύτως χωρίς επιστροφή. Το κεφάλαιο όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει σφαίρες δραστηριότητας, προστατευμένες μέχρι πρότινος προς όφελος όλου του πληθυσμού, αλλά είναι υποχρεωμένο, επί ποινή εξαφάνισης, να αποικιοποιήσει το σύμπαν ολόκληρο, αν είναι δυνατόν. Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν πως μια ορισμένη αποεμπορευματοποίηση, μαζί με μια κάποια επιστροφή του κράτους στην οικονομία, είναι συμβατές με τις τωρινές απαιτήσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης, πλανώνται πλάνην οικτράν.  Αυτός λοιπόν είναι ένας επιπλέον λόγος να προβάλλουμε εντονότερα την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Αν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μετρίως υποφερτός, όπως οι εγκυρότεροι απολογητές του παραδέχονται, δεν είναι καιρός να κάνουμε τον αντικαπιταλισμό κύριο στοιχείο της άμεσης παρέμβασής μας;

Θέσεις για το σύγχρονο «κράτος έκτακτης ανάγκης»

Η συλλογιστική σύμφωνα με την οποία η «τρόικα» και τα συμφέροντα των τραπεζών θα έπρεπε να καθορίζουν την πολιτική γραμμή όλων των κομμάτων, είναι μια γραμμή πολιτικά ολοκληρωτική και θυμίζει έντονα την γραμμή του εκφασισμού στην Γερμανία του τέλους του ’20 και των αρχών του ’30   Του Δημήτρη Μπελαντή * Το σύγχρονο «Κράτος Έκτακτης Ανάγκης» αποτελεί μια οξυμένη μορφή της μεταδημοκρατικής-νεοφιλελεύθερης μορφής κράτους (Κόλιν Κράουτς, 2006)  ως ειδικότερης εκδήλωσης του μονοπωλιακού αστικού κράτους. Ήδη στην μεταδημοκρατική μορφή κράτους (από το 1980 μέχρι και σήμερα), παύουν να διακρίνονται τα προγράμματα των αστικών κομμάτων εξουσίας ως καθαρές εναλλακτικές των μορφών ενσωμάτωσης των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων στον αστικό συνασπισμό εξουσίας - με την έννοια ενός πιο νεοφιλελεύθερου πόλου από τη μια, και ενός πιο φιλοκοινωνικού-σοσιαλδημοκρατικού πόλου από την άλλη. Πρόκειται  πλέον για μια μεταηγεμονική μορφή. Στην μεταδημοκρατική μορφή κράτους παύει, επίσης, να λειτουργεί η ηγεμονία μέσα από την παραχώρηση «δικαιωμάτων» και ικανοποίηση άμεσων συμφερόντων των λαϊκών τάξεων. Η μεταδημοκρατική μορφή αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας 1980 (στην Ελλάδα μετά το 1989). Παύουν, λοιπόν, να υφίστανται κλασικές προγραμματικές διαφορές των κομμάτων εξουσίας, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην κλασική κεϋνσιανή-φορντιστική περίοδο. * Παρ’όλα αυτά, στην μεταδημοκρατική περίοδο, και ως την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης (2008), λειτουργούν ακόμη δευτερεύουσες διαφορές διαχείρισης της συναίνεσης, με την έννοια των επιμέρους παραχωρήσεων σε τμήματα των λαϊκών τάξεων και της επιβράδυνσης, σε ορισμένες φάσεις, της αναδιάρθρωσης των καπιταλιστικών σχέσεων (νεοφιλελεύθερος κορπορατισμός). * Ήδη στην μεταδημοκρατική περίοδο, το κράτος από κράτος–διαιτητής συμφερόντων μετατρέπεται σε κράτος–επιτελείο της αναδιάρθρωσης και οργανωτή της επίθεσης στα λαικά και εργατικά κοινωνικά συμφέροντα με απαρχή τον θατσερισμό και ρηγκανισμό. Γίνεται το «ευέλικτο» κράτος που αποχωρίζεται από τον προνοιακό και επιχειρηματικό χαρακτήρα του και αποδίδει στους ιδιώτες τον δημόσιο οικονομικό τομέα του σταδιακά. Επίσης, αρχίοζει να καταργεί συστηματικά τις μορφές κοινωνικής προστασίας.  * Με την επιβολή του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης (στην Ελλάδα από το 2010 και εξής)  έχουμε μια αντιστροφή κατεύθυνσης των αυταρχικών μεθόδων που είχαν χρησιμοποιηθεί για την επιβολή του φορντιστικού παραδείγματος. Τώρα, αντίστοιχες  αυταρχικές μέθοδοι χρησιμοποιούνται σε εθνικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο (Ε.Ε.) για την πλήρη νεοφιλελεύθερη θεσμοποίηση του κράτους. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο αντί-New Deal σε χαγιεκιανή κατεύθυνση, για έναν ολοκληρωμένο χαγιεκιανό κρατισμό. To οικονομικό κράτος έκτακτης ανάγκης του Ρούζβελτ (πρβλ. και Clinton Rossiter, 1947) βρίσκει το αντίστοιχο/αντίθετό του στο οικονομικό κράτος έκτακτης ανάγκης του Χάγιεκ. Όλη η ευθύνη για την επιβίωση μετακυλίεται από το κράτος και το κεφάλαιο στον μισθωτό εργαζόμενο. * Ενώ στην πρώιμη μεταδημοκρατική περίοδο, παρά τις διαδοχικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις-απαντήσεις στην κρίση του 1973, ο συνταγματικός κανόνας διατηρούσε μια ορισμένη ρυθμισιμότητα των κοινωνικών σχέσεων και, άρα, διασώζονται ορισμένες σταθερές της φορντιστικής περιόδου, τώρα ο κανόνας της έκτακτης ανάγκης απονομιμοποιεί πλήρως την νομική ρύθμιση του κοινωνικού κράτους (legalization of the delegalisation). Κανόνας γίνεται η εξαίρεση της οικονομικής και κοινωνικής ρύθμισης. Έχουμε μια ανατροπή των παλαιών αναβλητικών συνταγματικών συμβιβασμών, χάριν των οποίων θεσπίστηκαν οι μορφές του συνδικαλισμού, της εργατικής διεκδίκησης και των κοινωνικών-εργασιακών συμφερόντων. Αυτοί οι συμβιβασμοί θα ίσχυαν όσο δεν άλλαζε ριζικά ο ταξικός συσχετισμός δύναμης. Στην ουσία αλλάζει ο «κυρίαρχος» (Καρλ Σμιτ, 1928). Ο «κυρίαρχος» δεν είναι πλέον η συνισταμένη των ταξικών βουλήσεων, έστω με υπεροχή του κεφαλαίου, αλλά η καθαρή ταξική βούληση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Με αυτήν την έννοια έχουμε μια καταστρατήγηση της συνταγματικής μορφής – εκείνες οι ρυθμίσεις/«δικαιώματα» που αφορούν την ελεύθερη επιχείρηση αποκτούν «απόλυτη» προστασία, ενώ αυτές που αφορούν την κοινωνική προστασία παύουν να έχουν ρυθμιστική δύναμη λόγω της «έκτακτης ανάγκης» της δημοσιονομικής κρίσης. Παρατηρείται λοιπόν ένας δυισμός της  συνταγματικής μορφής, ο οποίος συνιστά μια καλυμμένη μορφή του άρθρου 48 («κατάσταση πολιορκίας). Στην ουσία οι διατάξεις που αφορούν την συνδικαλιστική και κοινωνική προστασία αναστέλλονται, ωσότου γυρίσουμε σε κάποια «οικονομική ομαλότητα» και για αόριστο στην πραγματικότητα χρόνο. * Το οικονομικό «κράτος έκτακτης ανάγκης» επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στη λειτουργία των κομμάτων. Τα αστικά κόμματα εξουσίας παύουν να λειτουργούν σε πολύ μεγάλο βαθμό  ως φορείς  μεταβίβασης αιτημάτων των κάτω προς τους πάνω. Παύουν να έχουν οποιαδήποτε αυτονομία από τον κρατικό εκτελεστικό μηχανισμό, εθνικό ή και διεθνή/ περιφερειακό («το υπερκράτος της ΕΕ»). Ο εκτελεστικός μηχανισμός παύει να είναι «κομματοκρατούμενος», ενώ αντίστοιχα τα αστικά κόμματα εξουσίας κρατικοποιούνται πλήρως. Βεβαίως, πάντοτε ο αστικός κρατικός μηχανισμός ως σύνολο  ήταν αυτός που χάραζε την ηγεμονική γραμμή – υπάρχει όμως τώρα μια βασική διαφορά: αφαιρούνται από τα κόμματα τα μέσα οργάνωσης της κοινωνικής ενσωμάτωσης  και διαμεσολάβησης στην κεντρική ηγεμονική γραμμή. Αυτό επιφέρει μια οξύτατη κρίση των αστικών κομμάτων εξουσίας και δημιουργεί την ανάγκη μιας κομματικής περιφέρειας που θα διατηρεί μια ορισμένη σχέση ακόμη με μη αστικά κοινωνικά συμφέροντα (π.χ. «Δημοκρατική Αριστερά» στην Ελλάδα).  Επίσης, άλλο ένα σύμπτωμα της οξύτατης κομματικής κρίσης είναι η απόλυτη εξάρτηση των κομμάτων εξουσίας από την εσωτερική και διεθνή (ιμπεριαλιστική)  εκτελεστική εξουσία. Κλασικό παράδειγμα είναι  η εξαναγκαστική τους συμμετοχή σε ένα συγκυβερνητικό μπλοκ όπως στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτός που αποφασίζει την συγκυβέρνηση είναι το εγχώριο και ιδίως το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του εκτελεστικού στην Ελλάδα και στην Ευρωπαική  Ένωση. Μηχανισμοί του εκτελεστικού, οι οποίοι δεν διαθέτουν πια καμία δημοκρατική νομιμοποίηση. * Ένα ακόμη σημαντικό σύμπτωμα του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης είναι η σημαντική υποβάθμιση της όποιας  σχετικής αυτονομίας  του καπιταλιστικού κράτους έναντι  των κυρίαρχων τραπεζικών και χρηματιστικών συμφερόντων, αλλά και του κεφαλαίου συνολικά. Όπως και σε παλαιότερες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες κρίσης (π.χ. στην Βαϊμάρη του 1920-1930) η ένταση της ταξικής σύγκρουσης και η μείωση των εναλλακτικών προτάσεων εξουσίας (αποβολή κάθε φιλολαικής αντιπρότασης)  συσπειρώνει τις μερίδες του κεφαλαίου στην πιο σκληρή επιθετική γραμμή και μειώνει την δυνατότητα του κράτους ως επιδιαιτητικού/κορπορατιστικού  μηχανισμού. Το «όλοι γύρω από μια γραμμή» δηλώνει  την  όλο και μεγαλύτερη ομογενοποίηση των αστικών συμφερόντων γύρω από τα επίδικα ζητήματα του κοινωνικού μετώπου  και την πλήρη ταύτιση του κρατικού μηχανισμού με αυτά, ακόμη και στην πιο βραχυπρόθεσμη και κοντόφθαλμη μορφή τους. Με αυτήν την έννοια, η σχετική αυτονομία του καπιταλιστικού κράτους έναντι των καπιταλιστών  συστέλλεται, και ακόμη περισσότερο μειώνεται η σχετική αυτονομία των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους έναντι του καταναγκαστικού διοικητικού μηχανισμού, που έχει την μπαγκέτα του κράτους-σε-κρίση.  * Η συγκρότηση του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης στη σύγχρονή του μορφή σημαίνει και την στροφή σε «σκληρότερα» ιδεολογικά υποσύνολα, τα οποία παρεκκλίνουν από την κλασσική κοινοβουλευτική και φιλελεύθερη/ δημοκρατική  ιδεολογία. Από όλες τις πλευρές ακούμε ότι η περίσσεια δημοκρατία  βλάπτει και ότι  ήταν αυτή που μας έφερε ως εδώ.  Η περιφρόνηση προς τα λαϊκά και εργαζόμενα στρώματα και τάξεις και τις ανάγκες τους πάει μαζί με έναν ψοφοδεή εθνικισμό, αλλά και με έναν «ρεαλιστικό» κοσμοπολιτισμό, σαν να περιμένουμε όλοι μας την σωτηρία από τους δανειστές μας. Η λογική ότι η κυριαρχία πρέπει να πηγάζει από την πλειοψηφία προβοκάρεται και λοιδωρείται καθημερινά. Από τα ΜΜΕ προκύπτει ως αυτονόητο ότι η «γραμμή της τρόικας» σχηματίζει τις πλειοψηφίες και δεν οφείλει να υπακούει σε καμία εσωτερική διαφορετική πλειοψηφία. Η συλλογιστική αυτή, σύμφωνα με την οποία η «τρόικα» και τα συμφέροντα των τραπεζών θα έπρεπε να καθορίζουν την πολιτική γραμμή όλων των κομμάτων, είναι μια γραμμή πολιτικά ολοκληρωτική και θυμίζει έντονα την γραμμή του εκφασισμού στην Γερμανία του τέλους του ’20 και των αρχών του ’30.  * Ακόμη, η ομογενοποίηση της πολιτικής γύρω από τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου φέρνει και τον επιθανάτιο ρόγχο του κλασικού κοινοβουλευτισμού. Το κοινοβούλιο από χώρος διαλόγου των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης τον 19ο αιώνα και από χώρος ρύθμισης αντικρουόμενων συμφερόντων τον 20ο αιώνα γίνεται τώρα πεδίο επικύρωσης των πιο «σκληρών» επιταγών του κεφαλαίου και μάλιστα με έναν τρόπο που φιμώνει και πετά εκτός κοινοβουλευτικής συναίνεσης όλες τις αντίθετες φωνές (βλ. διαγραφές από το ΠΑΣΟΚ το 2010-2011 κλπ). Παρατηρούμε  ότι ένα τόσο ομοιογενές και αντιδημοκρατικό κοινοβούλιο ουδέποτε λειτούργησε μετά το 1974 στην Ελλάδα παρά μόνο τώρα υπό συνθήκες «έκτακτης ανάγκης». Και ας μην μας πουν ότι και μόνη η λειτουργία του κοινοβουλίου είναι απόδειξη της λειτουργίας της δημοκρατίας. Οι ΗΠΑ επί Μπους Jr, με την κοινωνία φιμωμένη από μια υπεραυταρχική νομοθεσία όπως ο Πατριωτικός Νόμος, ήταν τυπικά ένα δημοκρατικό συνταγματικό  κράτος, ενώ την ίδια στιγμή προβλέπονταν κρατήσεις χωρίς σύλληψη και  έκτακτα στρατοδικεία για τους τρομοκράτες. Αλλά και ο ίδιος ο Μουσολίνι διατήρησε το κοινοβούλιο ως τα τέλη της δεκαετίας του 1920. Τα συμπτώματα είναι σαφή: ο τρόπος που επιβλήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου και η κυβέρνηση Μόντι από τους γερμανικούς, ευρω-ενωσιακούς και ντόπιους καπιταλιστικούς κύκλους δείχνει καθαρά ότι οι κυβερνήσεις αυτές τύποις απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της Βουλής ενώ στην πραγματικότητα απολαμβάνουν κυρίως της εμπιστοσύνης των χρηματιστικών κεφαλαιακών ομίλων.  * Η υποχώρηση του κοινοβουλευτισμού θα επιφέρει σε κάθε περίπτωση σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο μια στρατιωτικοποίηση και εμβάθυνση των μεθόδων κρατικής καταστολής. Ήδη οι φήμες για εκπαίδευση  του στρατού προς την μορφή της καταστολής εσωτερικών ταραχών δείχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως, θα γίνει μια προσπάθεια να στιγματιστούν ως «ακραίες» ή φιλοτρομοκρατικές οι κοινωνικές αντιστάσεις που θα αναπτυχθούν κατά των λαμβανομένων μέτρων. Αλλά και η επιστράτευση φασιστικών και παρακρατικών στοιχείων μοιάζει να είναι ιδιαίτερα πιθανή. Εδώ δεν μιλάμε για μια ήσσοννα προσαρμογή, αλλά για μια απόπειρα  να μπουν σε βιοπολιτική συνθήκη εξαθλίωσης πλειοψηφικά τμήματα του πληθυσμού και για δεκαετίες με την διάλυση ουσιαστικά και αυτής της σχηματικά οριζόμενης ως «μεσαίας  τάξης». Άρα, ο κοινωνικός αντίκτυπος θα υπάρξει και θα είναι μακροχρόνιος. Κρίσιμο ρόλο θα παίξει η πολιτική γραμμή της Αριστεράς και των συνδικάτων προς μια μετωπική κοινωνικοπολιτική συγκρότηση κατά της επιθετικής γραμμής του κεφαλαίου. * Αυτό που ακόμη δεν είναι προφανές είναι η τελική  μορφή που θα πάρει η ταξική πάλη των κάτω  και ο κοινωνικός ανταγωνισμός υπό το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Τόσο οι περυσινές κινητοποιήσεις των «πλατειών» όσο και ακόμη περισσότερο οι ανά χώρους κινητοποιήσεις --η Χαλυβουργική, το ΑΛΤΕΡ,  οι συσπειρώσεις στις 24ωρες απεργίες που κηρύσσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία--, δείχνουν ότι ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος και σκληρός.

Video: «Οι κυβερνήσεις να φοβούνται»
	Οι Anonymous επιτέθηκαν στην ιστοσελίδα του υπουργείου Διακαιοσύνης, δινοντας διωρία δύο εβδομάδων στην ελληνική κυβέρνηση για να απορρίψει την ACTA