Η στάση της ΚΝΕ απέναντι στο φοιτητικό κίνημα Πριν περίπου τρεις εβδομάδες , δημοσιεύτηκε στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» μια ανακοίνωση της ΚΝΕ που αφόρα το φοιτητικό κίνημα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και όπως είναι φυσικό αυτή η κρίση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ενώ λοιπόν στην εν λόγω ανακοίνωση τίθεται ο στόχος να μην περάσει ο νέος νομός πλαίσιο επιλέγεται ως μέσο πάλης η συγκρότηση μιας παράλληλης από όλο το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα οργανωτικής δομής η οποία θα είναι απόλυτα ελεγχόμενη από το κόμμα. Η συγκεκριμένη πολιτική που εξαγγέλλει η ανακοίνωση δεν είναι κάτι το καινούριο. Είχε αρχίσει να προετοιμάζεται ήδη από το περσινό συνέδριο της ΚΝΕ όπου άρχισε να φαίνεται το ενδεχόμενο της οργανωτικής διάσπασης ακόμη και αν δεν είχε ειπωθεί ξεκάθαρα. Πιο συγκεκριμένα, η ηγεσία της ΚΝΕ, επειδή θεώρει πως οι Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων στην πλειοψηφία τους είναι εκφυλισμένες αντιπροτείνει το κάθε έτος, το κάθε εξάμηνο, αλλά και το κάθε εργαστήριο να γίνει «κάστρο αντίστασης» με γενικές συνελεύσεις απόλυτα διαχωρισμένες από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων. Δηλαδή μια σεχταριστική πολιτική απομόνωσης που ακολουθεί εδώ και χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ. Παραβλέποντας την μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων των συλλόγων , αγνοώντας τη δύναμή τους τα προηγούμενα χρόνια και μπερδεύοντας τους νέους αγωνιστές για το ποια είναι η σωστή δομή. Δηλαδή θέλει να δημιουργήσει ξεχωριστές συνελεύσεις, ξεχωριστού κινήματος, αντιμετωπίζοντας έτσι όλες τις άλλες δυνάμεις ως μη ταξικές, αν όχι ως ταξικούς εχθρούς. Επιπλέον οι ξεχωριστοί αυτοί σύλλογοι δημιουργούνται με την προϋπόθεση να αποσπάσουν τους φοιτητές από τον «εκφυλισμένο συνδικαλισμό». Το θέμα όμως είναι πώς ακριβώς θα το πετύχουν αυτό, αφού θα απομονώσουν την πρωτοπορία από ένα σημαντικό κομμάτι των υπόλοιπων φοιτητών. Όλα αυτά τη στιγμή που οι νέες επιθέσεις στην εκπαίδευση είναι προ των πυλών και θα έπρεπε να καλλιεργηθεί η κοινή δράση των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων, παρά τις υπαρκτές διαφορές. Πριν τέσσερα χρόνια βέβαια στις κινητοποιήσεις του 2006-2007 όταν οι πλατειές μάζες των φοιτητών μπήκαν στον αγώνα, και απαίτησαν τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα πάνω στα κοινά αιτήματα, φάνηκε ξεκάθαρα η ήττα της σεχταριστικής τακτικής της ΚΝΕ μέσα στις σχολές. Έτσι η ηγεσία της ΚΝΕ αναγκάστηκε να αλλάξει εντελώς τακτική μπαίνοντας στα ενωτικά πλαίσια με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, συμμετέχοντας στο συντονιστικό των κατειλημμένων σχολών και στα κοινά συλλαλητήρια. Δυστυχώς όμως η ηγεσία της ΚΝΕ δεν έβγαλε απ' ότι φαίνεται κανένα συμπέρασμα από αυτή τη- μοναδική εδώ και χρόνια- νικηφόρα μάχη του κινήματος, στη νίκη του οποίου συνέβαλε και η αλλαγή τακτικής της. Έτσι χωρίς να εξηγήσει τίποτα στα μέλη και τους υποστηρικτές της ΠΚΣ και τους άλλους αγωνιστές, σύντομα έσπασε ξανά τα κοινά πλαίσια, επιστρέφοντας στην παλιά τακτική της, και πλέον προχωρά σε μια ακόμα χειρότερη εκδοχή αυτής της καταστροφικής πολιτικής σπρώχνοντας τις δυνάμεις της, προς την οργανωτική διάσπαση των συλλόγων! Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή η τακτική της απομόνωσης που έχει εφαρμοστεί στο εργατικό κίνημα μέσω της δράσης του ΠΑΜΕ δεν έχει προσφέρει τίποτα στο εργατικό κίνημα. Υπάρχουν παραδείγματα που το αποδεικνύουν αυτό όπως είναι, αυτό του συνδικάτου Οικοδόμων το οποίο αποδυναμώνεται συνεχώς σε μέλη καθώς και το συνδικάτο μεταλλεργατών στη Ζώνη στο Πέραμα στο οποίο η παράταξη του ΠΑΜΕ έχασε σχεδόν το μισό της δύναμης της στις τελευταίες εκλογές.. Ένα άλλο σημείο της ανακοίνωσης της ΚΝΕ αφορά τις φοιτητικές εκλογές. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι εκλογές κάθε συλλόγου είναι δικό του θέμα. Δηλαδή κάθε σύλλογος θα αποφασίζει μόνος του για το αν ή το πότε θα γίνουν οι εκλογές. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γίνει στους συλλόγους που η ΚΝΕ είναι πρώτη δύναμη. Ακόμη με αυτό τον τρόπο το κίνημα πάει πίσω, διότι οι εκλογές αποτελούν και αυτές μια πολιτική μάχη καθώς αποτυπώνουν την ριζοσπαστικοποίηση των φοιτητών και αποτελούν μια φωτογραφική απεικόνιση της φάσης στην οποία βρίσκεται το φοιτητικό κίνημα. Επιπλέον η ανασυγκρότηση της Ε.Φ.Ε.Ε. που υποτίθεται πως θέλουν, έρχεται αντιπαραθετικά στο γεγονός ότι ο κάθε σύλλογος θα αποφασίζει μόνος του, άρα με ποια έννοια θέλουν μια ενιαία φοιτητική ένωση; Οι εκλογές λοιπόν είναι μία σημαντική μάχη για το φοιτητικό κίνημα, αν και από μόνες τους δεν μπορούν να λύσουν τίποτα. Η ενίσχυση των αριστερών παρατάξεων πρέπει να αποτελέσει το αποφασιστικό βήμα για την αγωνιστική επανίδρυση της Ε.Φ.Ε.Ε. που θα λειτουργεί δημοκρατικά, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους και έλεγχο από τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων και με κύριο καθήκον τον συντονισμό των αγώνων του φοιτητικού κινήματος σε πανελλαδικό επίπεδο. Ανακεφαλαιώνοντας, η ανακοίνωση στοχεύει σε δυο σημεία. Το πρώτο είναι η δημιουργία μια νέας οργανωτικής δομής απόλυτα διαχωρισμένης από τις υπάρχουσες οργανωτικές δομές του φοιτητικού κινήματος . Το δεύτερο αφόρα τις φοιτητικές εκλογές, για τις οποίες κατά την ηγεσία της ΚΝΕ είναι θέμα του κάθε συλλόγου η διεξαγωγή τους, καθώς και η ημερομηνία πραγματοποίησής τους. Η ηγεσία του ΚΚΕ φέρει τεράστια ευθύνη γιατί στην ουσία θυσιάζει το φοιτητικό κίνημα για χάρη μιας αναμενόμενης ενδυνάμωσης της απομαζικοποιμένης κομματικής νεολαίας και ακόμη χειρότερα ανοίγει το δρόμο στη κυβέρνηση να περάσει το νομοσχέδιο. Άρα αντικειμενικά πρόκειται για πισώπλατο χτύπημα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα. Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι πιθανότατα η πολιτική που εξαγγέλει αυτή η ανακοίνωση, θα ξεπεράσει τον χώρο της εκπαίδευσης και θα μεταφερθεί και στον εργασιακό χώρο με δυσάρεστα αποτελέσματα για το ίδιο το εργατικό κίνημα. Για παράδειγμα έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται προετοιμασίες για μια τέτοια στροφή και στο εργατικό κίνημα που εκφράζονται με τη δημιουργία χωριστών «κλαδικών σωματείων» όπως στο χρηματοπιστωτικό, στην ενέργεια και στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμα βέβαια δεν έχουν σπάσει ολικά από τις αντίστοιχες ομοσπονδίες, ωστόσο έχουν φτιάξει μια παράλληλη δομή μετρώντας τις δυνάμεις τους. Και όλα αυτά τη στιγμή που η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού απειλεί για άλλη μια φορά την εργατική τάξη. Για να προστατεύσει τα τεράστια κέρδη του, το κεφάλαιο έχει εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αντί λοιπόν η ενότητα της αριστεράς να είναι αυτονόητη, καθώς και ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει οτιδήποτε για να μην γίνει αυτό, ακολουθώντας αυτή τη σεχταριστική τακτική, η οποία επιφυλάσσει ήττες για το ίδιο εργατικό κίνημα. Σε αντίθεση με αυτή την καταστροφική κατεύθυνση, αυτό που είναι πραγματικά αναγκαίο, είναι η ταξική ενότητα της Αριστεράς, η οποία μέσα από το Ενιαίο Μέτωπο, το οποίο συνιστά ενότητα στη δράση, πάνω σε όλα τα βασικά ζητήματα του αγώνα του εργατικού κινήματος, θα αποτελέσει το πρώτο βήμα στον αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων.
|
 |
| Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια... |
| Καθημερινά υπονομεύεται η δημοκρατία που είναι ένας τρόπος ζωής, μια γενικότερη κουλτούρα και εγκαθίσταται ένα νέο είδος πολιτικού καθεστώτος. Ένα πολιτικό καθεστώς που έχει πολλά κοινά με τον λόγο και την κουλτούρα των τεχνοκρατών και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών |
Του Κώστα Γαβρόγλου Η υπερβολή σε περιόδους έντασης είναι μέρος του πολιτικού λόγου. Όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, ήρεμοι και σοβαροί πολίτες συγκρίνουν την σημερινή κυβέρνηση με την χούντα. Δεν νομίζω ότι βοηθούν τέτοιες συγκρίσεις. Άλλωστε κάθε κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο έχει μία μοναδικότητα λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών κάτω από τις οποίες πραγματώθηκε στην ιστορία. Το θέμα, σήμερα, δεν είναι να συγκρίνουμε την κυβέρνηση με την χούντα αλλά να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα μιας νέας διακυβέρνησης που εδραιώνεται και την οποία πολλοί στην κοινωνία φαίνεται να αποδέχονται. Είναι σημαντικό, δηλαδή, να κατανοήσει κανείς τους τρόπους με τους οποίους η αυθαιρεσία, η κρατική βία, η παραπληροφόρηση, η επιβολή μέτρων που καταφανώς δεν έχουν την έγκριση της πλειοψηφίας των πολιτών, ο έωλος τεχνοκρατικός λόγος, εδραιώνουν μία καινούργια πολιτική πραγματικότητα. Ενδεικτικό αυτής της νέας πολιτικής κουλτούρας, είναι η συμπεριφορά του Υπουργείου Παιδείας με αφορμή την κατάθεση του νόμου για τα Πανεπιστήμια. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε ο νόμος για τα Πανεπιστήμια έχει χαρακτηριστικά, τα οποία στο σύνολο τους ισχύουν για πρώτη φορά από το 1974: - Για πρώτη φορά καλλιεργήθηκε μια τόσο συστηματική απαξίωση του Πανεπιστημίου από τις κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα ένας συγκλονιστικά μεγάλος αριθμός πολιτών να έχουν πειστεί ότι τα Πανεπιστήμια είναι για πέταμα και πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Βασικός μοχλός σε αυτήν την επιχείρηση απαξίωσης αποτέλεσαν απαράδεκτα φαινόμενα τα οποία είναι, μεν, υπαρκτά, αλλά καθόλου χαρακτηριστικά της συνολικής λειτουργίας του Πανεπιστημίου. - Για πρώτη φορά υπήρξαν τόσες πολλές και τόσο κατηγορηματικές στην αντίθεσή τους με το Υπουργείο, αποφάσεις Συγκλήτων και άλλων συλλογικών οργάνων. Κοινό σημείο των αντιδράσεων η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις αλλά και οι καταστροφικές επιπτώσεις του συγκεκριμένου σχεδίου. - Για πρώτη φορά η ηγεσία του συνδικαλιστικού οργάνου των πανεπιστημιακών διευκόλυνε τόσο πολύ το Υπουργείο Παιδείας. Παρά τους (προγραμματισμένους) λεονταρισμούς της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ, το Υπουργείο ήξερε πολύ καλά ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω της, και μάλιστα το κατάφερε με τον πιο κλασικό τρόπο: υποσχέθηκε στην ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ κονδύλια για να φτιάξει ερευνητικά ινστιτούτα που θα μελετήσουν τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης! - Για πρώτη φορά αγνοήθηκε τόσο προκλητικά η διεθνής εμπειρία. Οι ισχυρισμοί του Υπουργείου, ότι έλαβε υπ΄ όψιν ό,τι γίνεται σε πολλές χώρες, είναι ψευδείς. Σε όλες αυτές τις χώρες, 11 χρόνια μετά την Μπολόνια, υπάρχουν εξαιρετικά σοβαροί προβληματισμοί από την πλευρά όσων ήταν υπέρ της Μπολόνιας, οι οποίοι αμφισβητούν τώρα τις βασικές κατευθύνσεις της, τις οποίες οι δικοί μας τόσο αβίαστα υιοθετούν. - Αγνοήθηκε προκλητικά ο σημαντικός αριθμός αξιολογήσεων Τμημάτων που έχουν γίνει από ξένους και οι οποίες έχουν να πουν πολλά καλά για τα Τμήματα και πολλά κακά για τις Κυβερνήσεις που τα αφήνουν στο έλεός τους. Και ενώ τόσον καιρό μας τρομοκρατούσαν με την “απειλή” της αξιολόγησης, τώρα που οι αξιολογήσεις είναι καλές, το Υπουργείο δεν τις λαμβάνει υπ΄ όψιν! Αναμενόμενο, βέβαια: Πώς θα μπορούσε να συμβιβαστεί η απαξιωμένη εικόνα του Πανεπιστημίου, που προωθείται από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, με το γεγονός ότι το σημερινό “άθλιο” Πανεπιστήμιο έχει λάβει τόσες καλές αξιολογήσεις από ξένους αξιολογητές; - Για πρώτη φορά, επίσης, υπήρξε τόσο λίγη και αναιμική αντίδραση από τους φοιτητές. Χωρίς άλλα σχόλια. - Για πρώτη φορά υπήρξε τόση σοβαρή διχογνωμία ανάμεσα σε συνταγματολόγους ως προς το σχέδιο νόμου. - Για πρώτη φορά προτάσεις για τη μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο έχουν την ενθουσιώδη αποδοχή της ακροδεξιάς που εκφράστηκε και με την θετική ψήφο του ΛΑ.Ο.Σ. Για πρώτη, λοιπόν, φορά από την πτώση της χούντας έχουμε ένα τέτοιο πλαίσιο. Ένα πλαίσιο όπου η Κυβέρνηση αγνοεί τους πάντες που εκφράζουν μία διαφορετική άποψη, αγνοεί να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα είχαν ευρείες συναινέσεις, αγνοεί τις αξιολογήσεις που η ίδια επέβαλε, αγνοεί την διεθνή εμπειρία, και προχωράει στην ψήφιση ενός σαφέστατα αντισυνταγματικού νόμου. Και δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί στην κοινωνία οι οποίοι αποδέχονται και υπερθεματίζουν στην υπονόμευση ενός από τους τόσο αναγκαίους για τη δημοκρατία, θεσμούς. Αυτή, λοιπόν, η πολιτική πρακτική της Κυβέρνησης και αυτός ο ολοένα εντεινόμενος δογματισμός από την κοινωνία, εγκυμονούν πολλά, πάρα πολλά κακά. Καθημερινά υπονομεύεται η δημοκρατία που είναι ένας τρόπος ζωής, μια γενικότερη κουλτούρα και εγκαθίσταται ένα νέο είδος πολιτικού καθεστώτος. Ένα πολιτικό καθεστώς που έχει πολλά κοινά με τον λόγο και την κουλτούρα των τεχνοκρατών και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών –που κανείς δεν γνωρίζει από πού, επί της ουσίας, αντλούν τη νομιμοποίησή τους. Ένα τέτοιο πολιτικό καθεστώς, καμία σχέση δεν έχει με την χούντα. Αποτελεί, όμως, μια εξαιρετικά ανατριχιαστική προοπτική ως προς τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της. Πηγή: Συναντήσεις της Αυγής Κώστας Γαβρόγλου REDNotebook |
 |
| Ήταν κάποτε ένα γαλατικό χωριό, που λεγόταν ελληνικό πανεπιστήμιο |
| Η Διαμαντοπούλου επιχειρεί να μετατρέψει το πανεπιστήμιο από βασικό ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους σε έναν υπομηχανισμό ασήμαντου βεληνεκούς που θα έχει απλώς σκοπό την αναπαραγωγή των σχέσεων παραγωγής στο κατώτερο τους σημείο, αυτό της μετατροπής του μελλοντικού εργατικού δυναμικού σε δουλοπάροικους |
Της Σίσσυς Βελισσαρίου «Βρισκόμαστε στο 2011 μ.Χ. Όλη η Γαλατία είναι κάτω από Ρωμαϊκή κατοχή… Όλη; Oχι! Ένα χωριό που το κατοικούν αδιόρθωτοι Γαλάτες αντιστέκεται ακόμα και θ’ αντιστέκεται πάντα στον καταχτητή». Αυτή θα μπορούσε να ήταν η στερεότυπη αρχή του κάθε επεισοδίου του σίριαλ που λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο από τον πόλεμο έως τώρα που οι ρωμαϊκές λεγεώνες υπό τη στρατηγία της Διαμαντοπούλου ορμάνε να καθυποτάξουν το ανυπότακτο χωριό σβήνοντάς το εντελώς από το χάρτη. Θα την αφήσουμε να πει, ζηλεύοντας τις δάφνες του Ιούλιου Καίσαρα, “Veni, Vidi, Vici” ή θα κάνουμε με τα φύλλα δάφνης από το στεφάνι που θέλει να φορέσει στιφάδο; Οι διδασκόμενοι/ες από την πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία θα αντιληφθούμε ότι η υπουργός Παιδείας ως νέα Θάτσερ, που συστηματικά και προσεκτικά προγραμματίζει να γίνει στο άμεσο μέλλον, έχει ένα πρότζεκτ με στόχους. Ο πλέον καθοριστικός είναι η εξάρθρωση του πανεπιστημίου με τον ίδιο τρόπο που για τη Θάτσερ ήταν η διάλυση του κινήματος των ανθρακωρύχων. Μετά από την κατατρόπωση των τελευταίων, η Βρετανία μεταλλάχτηκε σταδιακά και χωρίς πολλές αντιστάσεις σε μία χώρα όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι σκανδαλωδώς πλουσιότεροι, ενώ οι πρώτοι θεωρούνται κοινωνικό μίασμα όταν διεκδικούν τα «ανήκουστα» δικαιώματα συνταξιοδότησης και ασφάλισης. Συντριβή του Πανεπιστημίου Κατά τη γνώμη μου, σε αντίθεση με την κ. Γιαννάκου η οποία είχε κάποιο «όραμα» (προφανώς απαράδεκτο) για την εκπαίδευση, και ειδικά την τριτοβάθμια, δηλαδή την υποτιθέμενη εναρμόνισή της με τον ευρωπαϊκό πανεπιστημιακό χώρο, η Διαμαντοπούλου χρησιμοποιεί την υπουργία της ως εφαλτήριο για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, και ίσως όχι μόνον. Η συντριβή του πανεπιστημίου και η αντικατάστασή του από ένα υβρίδιο παράγωγου φτηνιάρικου διδακτηρίου κατά τα πρότυπα των «Κολεγίων» και των ιδιωτικών εταιρειών είναι το βασικό της διαπιστευτήριο κυρίως προς το εξωτερικό, όπου ακριβώς θα πιστοποιεί την ικανότητά της να κυβερνήσει όλην τη Γαλατία. Η ισοπέδωση του ανυπότακτου χωριού επίσης δηλώνει στο συμβολικό επίπεδο το τέλος της Μεταπολίτευσης, της Ελλάδας με τα καλά της και τα κακά της, όπως διαμορφώθηκε από αγώνες και συγκρούσεις δεκαετιών. Με τον ίδιο τρόπο η συντριβή των ανθρακωρύχων που εκπροσωπούσαν το παραδοσιακό βιομηχανικό προλεταριάτο, την ισχύ των συνδικάτων με την παραδοσιακή τους σχέση με το Εργατικό κόμμα σήμανε και την αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας, τη μετάλλαξη του κόμματος αυτού και την κατίσχυση του στυγνού νεοφιλελευθερισμού στην Αγγλία. Προφανώς το προτζεκτ της κ. Διαμαντοπούλου δεν διαγράφει μία μοναχική πορεία εν κενώ. Αντίθετα, στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει τεθεί η χώρα με αφορμή το χρέος, την τρόικα κ.λπ., πράγμα που επιτρέπει οποιοδήποτε μέτρο καταστολής ακόμα και συνταγματικής εκτροπής, η ήττα του πανεπιστημίου είναι κρίσιμης σημασίας για τις πλέον επιθετικές μορφές του νεοφιλελευθερισμού που έχουν κυριαρχήσει στην Ελλάδα. Διακινδυνεύω εδώ την υπόθεση ότι το ζητούμενο είναι το πώς θα μετατραπεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στο αντίθετο της, δηλαδή σε καθεστώς. Για να αποβάλει τα έκτακτα στοιχεία της, άρα για τη διαιώνισή της στο χρόνο ως καθεστώς, το κυρίαρχο μπλοκ απαιτεί τώρα περισσότερο από ποτέ τη συντριβή του πανεπιστημίου με τα μεταπολιτευτικά χαρακτηριστικά του, μια καταστροφή η οποία εάν συντελεστεί θα έχει καθοριστικές επιπτώσεις για το συσχετισμό δυνάμεων και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, (ας μην ξεχνάμε τις διεθνείς διαστάσεις του Δεκεμβρίου 2008). Άσυλο: απαγορευμένη λέξη Ποια είναι αυτά τα μεταπολιτευτικά χαρακτηριστικά που κρίνονται όχι απλώς ενοχλητικά αλλά επικίνδυνα; H δημοκρατική και συλλογική λειτουργία του μέσω της θεσμοθέτησης του ενιαίου φορέα διδασκόντων-διδασκομένων, η πρωτοφανής μαζικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η ανάπτυξη της έρευνας και η ελεύθερη έκφραση της γνώμης στα αμφιθέατρα αλλά κυρίως όπως συμβολικά εγγράφεται στο χώρο από το άσυλο. Στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου το άσυλο καταργείται σιωπηλά δια της απάλειψης ακόμα και της λέξης από τις 110 σελίδες του! Η χειρονομία αυτή είναι πολιτικά εξαιρετικά ριζοσπαστική. Αφενός σηματοδοτεί τη δια της αποσιώπησης απάλειψη της ίδιας της έννοιας της διαμαρτυρίας, της αντίστασης, της διαφορετικότητας από το λεξιλόγιο του νέου μορφώματος. Αφετέρου, η αποσιώπηση σημαίνει κατάργηση στην πράξη του πανεπιστημίου ως δημόσιου θεσμού. Ο πανεπιστημιακός χώρος εδώ δεν οριοθετείται σε άσυλο και μη άσυλο, όπως με τον νόμο της Γιαννάκου, που εμμέσως έτσι αναγνωρίζει τον εν τέλει δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Τώρα δεν νοείται άσυλο δεν νοούνται και οι πράξεις εκείνες που μετέτρεπαν τον χώρο σε εστίες αντίστασης, πχ. φοιτητικές καταλήψεις, χρήση του από εξωπανεπισημιακές συλλογικότητες, λειτουργία του ως καταφύγιο κλπ. Το πανεπιστήμιο καθαρμένο από τις μεταπολιτευτικές του «αμαρτίες» θα παραδοθεί στην εκάστοτε κυβέρνηση και θα γίνει αυτό που οι αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης ανέκαθεν ονειρεύονται: εκτελεστικό όργανο [υπερ]κρατικών εντολών. Εδώ μιλάμε για ένα ιδιόμορφα κρατικό πανεπιστήμιο, και εξηγώ γιατί. Θα έχει διαλυθεί το αυτοδιοίκητο, εφόσον όλα τα όργανα θα επιλέγονται από το σούπερ όργανο, το 15μελές συμβούλιο διοίκησης/Ιδρύματος που θα ελέγχει το σύμπαν1. Επίσης γιατί δεν θα υπάρχει ελευθερία στη διδασκαλία και στην έρευνα εφόσον αυτές θα ορίζονται απολύτως από ολιγαρχικά, αδιαφανή και απολύτως συγκεντρωτικά όργανα ερήμην της πανεπιστημιακής «κοινότητας». Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά διότι δεν θα υπάρχει τίποτα που να την συγκροτεί σαν συλλογικότητα. Το τελευταίο οχυρό της ελευθερίας Η Διαμαντοπούλου επιχειρεί να μετατρέψει το πανεπιστήμιο από βασικό ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους σε έναν υπομηχανισμό ασήμαντου βεληνεκούς που θα έχει απλώς σκοπό την αναπαραγωγή των σχέσεων παραγωγής στο κατώτερο τους σημείο, αυτό της μετατροπής του μελλοντικού εργατικού δυναμικού σε δουλοπάροικους. Επομένως έχει κατασκευάσει ένα μόρφωμα που θα απαλείψει οποιαδήποτε μορφή κριτικής σκέψης, αναρώτησης και δημιουργικού λογισμού. Διότι το κυρίαρχο μπλοκ μακροπρόθεσμα έχει ανάγκη από υποταγμένους νέους ανθρώπους - διεκπεραιωτές με θραυσματοποιημένες και ασύνδετες πληροφορίες που θα παρέχονται σε τρία χρόνια εκπαίδευσης, ανίκανους στοιχειωδώς να συνθέσουν, πολύ δε περισσότερο να αναρωτηθούν, αναστοχαστούν πάνω σε όσα διδάσκονται. Στο άλλο άκρο του φάσματος, την ηγεμονία θα ασκεί μία ελίτ που ως περίκλειστη κάστα θα διαμορφώνεται από όσους μπορούν να αγοράσουν ακριβή παιδεία σε κέντρα αριστείας. Απόλυτη συνθήκη για να περάσει το νομοσχέδιο της Διαμαντόπουλου είναι η υποταγή όλων όσων ενέχονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αν πέσει το πανεπιστήμιο, οι μελλοντικές γενιές θα είναι καταδικασμένες σε ένα καθεστώς ανελευθερίας με συντριπτικές συνέπειες για την ίδια μας τη χώρα μας. Η υποταγή, όπως και η ελευθερία, μαθαίνεται. Ας μη γίνουμε εθελόδουλοι. Ας σπάσουμε τα Θατσερικά πρότζεκτ και ας διαλύσουμε τις ρωμαϊκές λεγεώνες. * Η Σίσσυ Βελισσαρίου είναι καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ Σημείωση 1. Ας σκεφτούμε μια μπάμπουσκα από την οποία κοσμήτορες, πρυτάνεις, ακόμα και τα πέντε εξωτερικά μέλη του, βγαίνουν από την κοιλιά της μεγάλης κούκλας, δηλαδή του επταμελούς συμβουλίου. Πηγή: Εποχή Σίσσυ Βελισσαρίου REDNotebook |
