ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

Σύνταγμα

Bρίσκεται στην εκκίνησή της μια διαδικασία που δεν θα φορά τα ρούχα του Πολυτεχνείου ή του Δεκέμβρη του 2008. Είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια. Δυνατότητες, όταν μπροστά απ’ το Σύνταγμα κυκλοφορούν μονάχα ΜΑΤ και αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου Αυτό που γίνεται εδώ και δύο μέρες στο Σύνταγμα δεν οφείλεται στο μέσο κινητοποίησης ή προβολής, στο facebook ή την τηλεόραση - μολονότι αυτά έφεραν κοντά μας την πλατεία Ταχρίρ και την Πουέρτα ντε Σολ, και μολονότι τουλάχιστον τα κυρίαρχα μέσα έχουν λόγους να το ιδιοποιούνται. Αυτό που γίνεται οφείλεται στο γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει και σιγά-σιγά εγκαταλείπουν τον καναπέ, έχοντας κατά νου ότι «αν γίνεται αλλού, ίσως να γίνεται κι εδώ». Το facebook είναι ένα μέσο κινητοποίησης και συντονισμού που δεν κοστίζει, δεν προϋποθέτει ιδεολογική συμφωνία μεταξύ αυτών που επικοινωνούν και δεν απαιτεί μακροχρόνια δέσμευση - μπορεί λοιπόν να κάνει αυτό που δεν μπορούν σήμερα, για διάφορους λόγους, τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Τα όρια τέτοιων κινητοποιήσεων τα είδαμε το 2007, με τις συγκεντρώσεις για τις πυρκαγιές. Σήμερα όμως, εκτός από την επίγνωση αυτών των ορίων, υπάρχει και μια βεβαιότητα: σήμερα δεν είναι το 2007. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι που βλέπουν να χειροτερεύει η ζωή τους αφήνουν τον καναπέ και συγκεντρώνονται έξω απ΄τη Βουλή, δείχνοντας πρώτα απ’όλα στην κυβέρνηση ότι δεν τους εκπροσωπεί πια, είναι -με όρους κοινής λογικής- ένα καλοδεχούμενο σημάδι ότι κάτι κινείται. Αν στη συγκυρία αυτή δεν μπορούν να κατεβάσουν μαζικά τον κόσμο στο δρόμο τα κόμματα της Αριστεράς, αν δεν το μπορούν τα συνδικάτα, η άλλη επιλογή γι’αυτόν τον κόσμο είναι είτε να μεταναστεύσει μαζικά, είτε να κατεβαίνει στο δρόμο και να την πληρώνουν οι μετανάστες επειδή «έχουμε κρίση». Χάρη στις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, δεν συμβαίνουν αυτά - κι αυτό είναι ένα ακόμα καλοδεχούμενο σημάδι. Είναι, επίσης, και ένα ερέθισμα: ένα επιπλέον ερέθισμα για την Αριστερά να αναρωτηθεί (να αναρωτηθούμε) γιατί έχασε τον πρώτο γύρο και πώς θα είναι αποτελεσματικότερη στον επόμενο. Προσωπικά με πειράζουν οι βουβές συγκεντρώσεις, αλλά τις προτιμώ απ’τις καθόλου συγκεντρώσεις. Μου είναι ακατανόητες οι συγκεντρώσεις χωρίς πανό (οι συγκεντρωμένοι της Πέμπτης μας θύμισαν, ευτυχώς, ότι πάντα κάποιοι είμαστε και πάντα κάτι ζητάμε από κάποιον…), όμως το πανό μπορεί και να μην προηγείται της συγκέντρωσης –μπορεί και να γράφεται εκεί. Ο όρος «αγανακτισμένος» μου θύμιζε πάντα κάτι κακό από παλιά, αλλά η αγανάκτηση καθεαυτή είναι σημάδι ότι κανείς δεν μπορεί να τα ανέχεται όλα και για πάντα. Δεν εκπροσωπούμαι επ’ουδενί απ’το σύνθημα «κλέφτες-κλέφτες», αλλά στο Σύνταγμα φωνάζουν και «πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από’δώ»: κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», υπ’αυτούς τους όρους, (ευτυχώς) δεν γίνεται. Ακούω ότι για το Σύνταγμα κινητοποιήθηκε ο μηχανισμός της ΝΔ· όμως στην πλατεία ήταν και αριστεροί, και αριστεριστές και αναρχικοί που δεν συμπαθούν τον Σαμαρά. Αν με ρωτούσε κανείς, προσωπικά θα ήθελα μια συγκέντρωση και έξω απ’το Χρηματιστήριο ή την Τράπεζα της Ελλάδος (παρά τις εμμονές της Καθημερινής, η κρίση δεν οφείλεται στους αχρείους πολιτικούς –και οπωσδήποτε δεν οφείλεται σε όλους…)· σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, από κάπου πρέπει ν’ αρχίσει κανείς. Εν κατακλείδι: με εκνευρίζει η απροϋπόθετη λατρεία του «αυθόρμητου» και ο αντικομματισμός «απ’όπου κι αν προέρχεται»· με εκνευρίζουν όμως εξίσου η αυταρέσκεια και η αδυναμία να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι η κίνηση της κοινωνίας, πώς να το κάνουμε, δεν είναι και δεν ήταν ποτέ θέμα πολιτικής απόφασης ή –αποκλειστικά- προϊόν οξυδερκούς σχεδιασμού. Για όλους τους παραπάνω λόγους, μου φαίνεται ελιτίστικο να κατηγορούμε τις συγκεντρώσεις για όσα δεν (πρόλαβαν να) είναι, μου μοιάζει εντελώς αναντίστοιχο το παιχνίδι «βρες πόσες ελληνικές σημαίες ανεμίζουν στην πλατεία» και μου ακούγεται από υπερφίαλη έως αφελής η αγχωτική αξίωση «να το πολιτικοποιήσουμε» - λες κι από εμάς περίμεναν όλοι αυτοί. Στο Σύνταγμα φτιάχνεται ένας νέος δημόσιος χώρος - πείτε το απ’ το «πλήθος», πείτε το απ’ το «λαό»: άνθρωποι γνωρίζονται, συζητούν, διαφωνούν, βλέπουν δυνατότητες και όρια. Δηλώνουν με την παρουσία τους ότι τα προβλήματά τους δεν είναι μόνο δικά τους και δεν μπορούν να λυθούν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. Στο Σύνταγμα, λοιπόν, βρίσκεται στην εκκίνησή της μια διαδικασία που, όπως και να το κάνουμε, δεν θα φορά τα ρούχα του Πολυτεχνείου ή του Δεκέμβρη του 2008. Τη διαδικασία αυτή, είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, σαν κάτι εξωτικό και όχι τόσο τέλειο όσο θα όφειλε εξαρχής, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια. Δυνατότητες, όταν μπροστά απ’ το Σύνταγμα κυκλοφορούν μονάχα ΜΑΤ και αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν.

ΛαΪκή Συνέλευση

Κάθε μέρα στις 6 γίνεται στην νομαρχία λαϊκή συνέλευση. Είναι σημαντικό να είμαστε όλοι εκεί!!!

Αποτελέσματα Φοιτητικών εκλογών Α.Ε.Ι Ιωαννίνων

Αποτελέσματα Συλλόγου Η/Υ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)

2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 255 - 235 -
ΕΓΚΥΡΑ 245 - 223 -
ΑΚΥΡΑ 10 - 12 -
ΛΕΥΚΑ 3 1.22% 5 2.24%
ΠΚΣ 22 8.97% 31 13.9%
ΔΑΠ 98 40.0% 65 29.14%
ΠΑΣΠ 54 22.04% 55 24.66%
ΑΡ.ΕΝ. 16 6.53% 10 4.48%
ΛΟΙΠΑ 52 21.22% 57 25.56%

Αποτελέσματα Συλλόγου Φιλολογικό ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 439 - 474 -
ΕΓΚΥΡΑ 426 - 464 -
ΑΚΥΡΑ 13 - 10 -
ΛΕΥΚΑ 5 1.17% 2 0.43%
ΠΚΣ 54 12.67% 50 10.77%
ΔΑΠ 124 29.1% 161 34.69%
ΠΑΣΠ 214 50.23% 214 46.12%
ΕΑΑΚ 11 2.58% 28 6.03%
ΑΡ.ΕΝ. 18 4.22% 9 1.93%

Αποτελέσματα Συλλόγου Ιατρική ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 413 - 452
ΕΓΚΥΡΑ 394 - 440
ΑΚΥΡΑ 19 - 12
ΛΕΥΚΑ 4 1.01% 3
ΠΚΣ 73 18.52% 75
ΔΑΠ 182 46.19% 195
ΠΑΣΠ 52 13.19% 77
ΕΑΑΚ 40 10.15% 30
ΑΡ.ΕΝ. 26 6.59% 50
ΛΟΙΠΑ 17 4.31% 10

Αποτελέσματα Συλλόγου ΠΤΔΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 561 - 529
ΕΓΚΥΡΑ 542 - 522
ΑΚΥΡΑ 19 - 7
ΛΕΥΚΑ 4 0.73% 3
ΠΚΣ 61 11.25% 75
ΔΑΠ 250 46.12% 215
ΠΑΣΠ 205 37.82% 202
ΕΑΑΚ 0 0.0% 3
ΑΡ.ΕΝ. 22 4.05% 24
ΛΟΙΠΑ 0 0.0% 0


Αποτελέσματα Συλλόγου ΦΠΨ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 305 - 289 -
ΕΓΚΥΡΑ 302 - 286 -
ΑΚΥΡΑ 3 - 3 -
ΛΕΥΚΑ 1 0.33% 1 0.34%
ΠΚΣ 59 19.53% 56 19.58%
ΔΑΠ 209 69.2% 170 59.44%
ΠΑΣΠ 16 5.29% 32 11.18%
ΕΑΑΚ 13 4.3% 21 7.34%
ΑΡ.ΕΝ. 4 1.32% 6 2.09%


Αποτελέσματα Συλλόγου Βιολ. Εφαρμογών ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 191 - 235 -
ΕΓΚΥΡΑ 186 - 228 -
ΑΚΥΡΑ 5 - 7 -
ΛΕΥΚΑ 0 0.0% 1 0.43%
ΠΚΣ 28 15.05% 28 12.28%
ΔΑΠ 78 41.93% 43 18.85%
ΠΑΣΠ 40 21.5% 65 28.5%
ΕΑΑΚ 27 14.51% 24 10.52%
ΑΡ.ΕΝ. 6 3.22% 10 4.38%
ΛΟΙΠΑ 7 3.76% 57 25.0%

Αποτελέσματα Συλλόγου Χημικό ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 234 - 216 -
ΕΓΚΥΡΑ 230 - 209 -
ΑΚΥΡΑ 4 - 7 -
ΛΕΥΚΑ 4 1.73% 1 0.47%
ΠΚΣ 30 13.04% 34 16.26%
ΔΑΠ 68 29.56% 32 15.31%
ΠΑΣΠ 87 37.82% 104 49.76%
ΕΑΑΚ 0 0.0% 14 6.69%
ΑΡ.ΕΝ. 41 17.82% 24 11.48%



Αποτελέσματα Συλλόγου Μαθηματικό ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 396 - 437 -
ΕΓΚΥΡΑ 379 - 423 -
ΑΚΥΡΑ 17 - 14 -
ΛΕΥΚΑ 2 0.52% 3 0.7%
ΠΚΣ 68 17.94% 61 14.42%
ΔΑΠ 184 48.54% 192 45.39%
ΠΑΣΠ 86 22.69% 120 28.36%
ΕΑΑΚ 3 0.79% 5 1.18%
ΑΡ.ΕΝ. 35 9.23% 42 9.92%
ΛΟΙΠΑ 1 0.26% 0 0.0% 1 0.26%

Αποτελέσματα Συλλόγου Οικονομικό ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΓΙΑΝΝΕΝΑ (AEI)
2011 2010
ΨΗΦΙΣΑΝ 288 - 352 -
ΕΓΚΥΡΑ 280 - 336 -
ΑΚΥΡΑ 8 - 16 -
ΛΕΥΚΑ 3 1.07% 5 1.48%
ΠΚΣ 19 6.78% 38 11.3%
ΔΑΠ 152 54.28% 151 44.94%
ΠΑΣΠ 75 26.78% 106 31.54%
ΕΑΑΚ 5 1.78% 0 0.0%
ΑΡ.ΕΝ. 3 1.07% 8 2.38%


ΛΟΙΠΑ 23 8.21% 28 8.33% -5 -0.11%

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μόλις κάποιος πει για τις δημόσιες υποθέσεις "Τι με νοιάζει εμένα;" πρέπει αμέσως να σκεφτούμε ότι αυτό το κράτος έχει χαθεί.

Jean-Jacques Rousseau

Γενική Συνέλευση: Ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου, στο οποίο δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλοι οι φοιτητές του τμήματος με δικαίωμα γνώμης και ψήφου. Οι αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης δεσμεύουν το σύνολο των φοιτητών συλλογικά.

Γιατί όμως τελικά οι φοιτητές την απαξιώνουν;

Η απαξίωση της γενικής συνέλευσης σχετίζεται με την ευρύτερη περιφρόνηση των πολιτικών, και ιδιαίτερα συμμετοχικών, διαδικασιών. Αυτό δε φαίνεται παράλογο αν αναλογιστούμε, ότι η πολιτική κοινωνικοποίηση συντελείται μέσα σε ένα ακραία ατομικιστικό περιβάλλον, το οποίο αποτυπώνεται στο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό μοντέλο οργάνωσης (νεοφιλελευθερισμός). Με απλά λόγια, στο κέντρο όλων των εκφάνσεων της καθημερινής ζωής όπως η εκπαίδευση, η εργασία οι κοινωνικές σχέσεις κλπ βρίσκεται το άτομο.

Μπορεί η απλή ικανοποίηση ατομικών επιθυμιών να αποτελέσει βάση της Δημοκρατίας;

Η πολιτική είναι δραστηριότητα με την οποία οι άνθρωποι ορίζουν, τηρούν και τροποποιούν τους βασικούς κανόνες βάσει των οποίων οργανώνονται κοινωνικά. Επομένως πρόκειται για μια καθαρά συλλογική και όχι ατομική διαδικασία. Δημοκρατία με τη σειρά της είναι το πολίτευμα, στο οποίο η δραστηριότητα αυτή είναι αποτέλεσμα βούλησης των πολιτών. Ο μόνος εγγυητής, που μπορεί να διασφαλίσει τη γνησιότητα της, είναι η άμεση πολιτική συμμετοχή.

Μήπως όμως οι φοιτητές δεν είναι αρκετά δημοκράτες;

Η μη συμμετοχή του φοιτητή στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, το μόνο θεσμικά κατοχυρωμένο συλλογικό όργανο με άμεσο δικαίωμα γνώμης και ψήφου, οδηγεί στην αυτοαναίρεση της ίδια της Δημοκρατίας στη σχολή. Αυτό γίνεται υποβαθμίζοντας τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης, παραχωρώντας το δικαίωμα επιλογής σε συνδικαλιστές -«αυθεντίες» και παράλληλα μεταβιβάζοντας όλες τις εξουσίες στο Διοικητικό Συμβούλιο, έναν αντιπροσωπευτικό θεσμό, συνήθως αδιαφανή. Η αποχή λοιπόν, από αυτές και τις πολιτικές διαδικασίες γενικότερα, δεν αποδεσμεύει τον φοιτητή από ευθύνες, αλλά αντίθετα συνεχίζει να τον καθιστά υπεύθυνο για τις αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς ακόμα και τότε, τις επηρεάζει.

Γιατί είναι απαραίτητη τελικά η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις;

Ως ανώτατο όργανο έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις και να ασκεί πιέσεις για κάθε ζήτημα που αφορά τόσο την πανεπιστημιακή όσο και την καθημερινή ζωή. Η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις, είτε συλλογικά, είτε ατομικά, πρέπει να θεωρείται υποχρέωση κάθε φοιτητή, που θεωρεί ότι η επίλυση ζητημάτων πρέπει να περνάει μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτοί που τις αντιστρατεύονται, έτσι κι αλλιώς, έχουν αποδείξει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα τους, είτε άμεσα, μέσα στη καθημερινή δράση τους στις σχολές, είτε ιστορικά από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται.

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Η αριστερά να βάλει τον  νεοφιλελευθερισμό στο περιθώριο!
Στο προσκήνιο οι ανάγκες του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας!

Εμείς που συγκεντρωθήκαμε στις 10-11 Μάρτη στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, φοιτητικές παρατάξεις, συλλογικότητες, δυνάμεις της αριστεράς, αυτόνομα και ανεξάρτητα ριζοσπαστικά σχήματα και ανένταχτοι φοιτητές και φοιτήτριες που βρεθήκαμε μαζί εδώ και ένα χρόνο σε έναν από τους μεγαλύτερους φοιτητικούς αγώνες των τελευταίων δεκαετιών, αποφασίζουμε σήμερα να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα και να συγκροτήσουμε μια ενωτική πρωτοβουλία και συσπείρωση στους χώρους σπουδών.

Στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε ένα ευρύτατο μέτωπο αντιπαράθεσης και αντίστασης, να συγκεντρωθούν δυνάμεις απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και τους πολιτικούς εκφραστές του. Στόχος μας δεν είναι άλλος ένας πόλος της αριστεράς, αλλά να χάσει η λογική ανούσιας όξυνσης ανάμεσα σε αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, να κερδίσει η ιδέα του πόλου της αριστεράς απέναντι στις λογικές των πολλών και ξεχωριστών πόλων. Στόχος μας είναι η ανασύνθεση της φοιτητικής αριστεράς για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.

H πολιτική που είδαμε στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης με την υποχρηματοδότηση, την συνειδητή υποβάθμιση, την απαξίωση πτυχίων και πτυχιούχων, την πολυδιάσπαση δικαιωμάτων, την εντατικοποίηση των σπουδών και την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος (κάτι που ήδη στα ΤΕΙ αλλά και σε πολλά τμήματα των ΑΕΙ αποτελεί πραγματικότητα), είναι η πολιτική που θέλει τα ΑΕΙ και ΤΕΙ να παράγουν εργαζόμενους μιας χρήσης, εύκαμπτους και ευέλικτους, αυριανούς απασχολήσιμους χωρίς να αμφισβητούν και να διεκδικούν. Είναι η πολιτική που ορίζει η ΕΕ και υλοποιείται μέσω των συνθηκών της Μπολόνια και των οδηγιών της Κομισιόν. Είναι η πολιτική που αναγνωρίζουμε στα νομοσχέδια για την Αξιολόγηση, τη Δια Βίου Εκπαίδευση, τον νέο Νόμο Πλαίσιο της ΝΔ, τις 15 προτάσεις για την Ανώτατη Παιδεία του ΠΑΣΟΚ. Είναι η πολιτική που προσπάθησε να ανατρέψει το άρθρο 16 και τη συνταγματική υποχρέωση του κράτους για δημόσια δωρεάν παιδεία. Είναι η πολιτική που υποστηρίζουν δημοσιογράφοι, αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Απέναντι στην πολιτική αυτή, αναπτύχθηκαν οι αγώνες των φοιτητών. Που εδώ και ένα χρόνο δίνουν τη μάχη, μαζικά και με διάρκεια. Με όρους νίκης, συγκροτώντας πανεκπαιδευτικό μέτωπο μαζί με τα ριζοσπαστικά κομμάτια των καθηγητών που εκφράζονται μέσα από την ΠΟΣΔΕΠ αλλά και τις υπόλοιπες εκπαιδευτικές ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ).

Είμαστε ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό μέσα και έξω από τις σχολές. Είμαστε ενάντια στο κοινό διεθνές σχέδιο για αναίρεση κάθε λαϊκής κατάκτησης, για βάθεμα και άπλωμα της φτώχειας, για ιδιωτικοποιήσεις, για θωράκιση μιας σιδερόφραχτης «δημοκρατίας», όπως το βλέπουμε και στην Ελλάδα να εκφράζεται από την πολιτική της κυβέρνησης.

Αγωνιζόμαστε για ένα φοιτητικό κίνημα κομμάτι του λαϊκού κινήματος, σε συντονισμό και κοινούς αγώνες με τους εργαζομένους και το λαό. Για πανεκπαιδευτικούς και παλλαϊκούς αγώνες για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για δημόσια και δωρεάν υγεία, για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, για σταθερή δουλειά, για λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους, για πραγματικές αυξήσεις, για να ζουν όλοι με αξιοπρέπεια από το μισθό τους. Ειδικά σήμερα παλεύουμε μαζί με το λαό ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις σε όλα τα δημόσια αγαθά. Συντονιζόμαστε με την Ευρώπη των αγώνων και των κινημάτων ενάντια στις πολιτικές των Βρυξελλών. Ενάντια στην στρατηγική της Λισσαβόνας, στο Ευρωσύνταγμα, στις ευρωπαϊκές αναδιαρθρώσεις σε παιδεία, εργασία, κοινωνικά αγαθά.

Καλούμε σε συσπείρωση ενάντια στο δικομματισμό και τους εκφραστές τους στις σχολές. Στην Ελλάδα το νεοφιλελευθερισμό τον προωθούν από κοινού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ εξαπολύει άγρια επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία χρησιμοποιώντας την πιο άγρια καταστολή. Η άτακτη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από τη συνταγματική αναθεώρηση οφείλεται στη γενική κατακραυγή και την πίεση μαζικών αγώνων. Οι νεοφιλελεύθερες απόψεις του παραμένουν. Στις σχολές η ΔΑΠ είναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης της ΝΔ με ανοιχτή τραμπούκικη και αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Η ΠΑΣΠ πολιτικά στηρίζει το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ και κινηματικά αλλού εναντιώθηκε από την αρχή στο κίνημα, αλλού σύρθηκε και σε λίγες περιπτώσεις το στήριξε.

Υπερασπιζόμαστε την εκπαίδευση ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό. Δεν υπερασπιζόμαστε το μίζερο παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Ο εχθρός των κυβερνώντων δεν είναι η σημερινή πραγματικότητα. Είναι τα χθεσινά δικαιώματα και οι κατακτήσεις που μέσα από αγώνες κατοχύρωσαν ότι δεν είναι όλα τα πράγματα για μπίζνες και εκμετάλλευση. Υπερασπιζόμαστε όχι αυτά που δημιούργησαν οι ίδιοι που κυβερνάνε σήμερα και που κυβερνούσαν 30 χρόνια πριν, αλλά αυτά που αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν στο λαό και τη νεολαία.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και σε όλες τις ρυθμίσεις που την προωθούν (αξιολόγηση, νόμος πλαίσιο, δύο κύκλοι σπουδών, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ κλπ). Είμαστε συνολικά αντίθετοι στους ευρωπαϊκούς καταναγκασμούς, στον ΚΕΧΑΕ-Μπολόνια, Παράρτημα Διπλώματος, Πιστωτικές Μονάδες. Είμαστε αντίθετοι στο βάθεμα των λογικών της αγοράς μέσα στο πανεπιστήμιο, στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Ενάντια στη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου, ευέλικτου, αναλώσιμου, πειθαρχημένου, χωρίς δικαιώματα. Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, στην υποχρηματοδότηση, στη βάση του 10, στα δίδακτρα, στη σύνδεση με επιχειρήσεις, και σε όλες τις πολιτικές που δίνουν χώρο στο κεφάλαιο. Η αναδιάρθρωση και η ιδιωτικοποίηση πάνε χέρι χέρι και είναι αλληλοσυμπληρούμενες πολιτικές.

Υποστηρίζουμε τους αγώνες και τα κινήματα. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως οργανικό κομμάτι των νέων κοινωνικών κινημάτων, με τα πολύμορφα μέτωπα και την κουλτούρα που έχουν φέρει. Οι δικές μας αντιστάσεις, οι υπόλοιπες αντιστάσεις στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο (πχ Γαλλία) δείχνουν ένα δρόμο: Τα πράγματα δεν μπορούν να μένουν τα ίδια. Για να πηγαίνουν καλύτερα είναι αναγκαίοι μεγάλοι, μαζικοί, ενωτικοί, ανυποχώρητοι αγώνες. Δεν υπάρχει σήμερα άλλος δρόμος για ουσιαστικές κατακτήσεις, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας, πέρα από τους μαζικούς αγώνες και το κίνημα. Είμαστε με τα κινήματα απέναντι στα προβλήματα και όχι με τη διαχείριση των προβλημάτων.

Εναντιωνόμαστε στο σημερινό σύστημα. Είμαστε νέοι και έχουμε όνειρα κι ο καπιταλισμός μας τα πνίγει. Η ανάγκη για κέρδος πνίγει την ανάγκη για ζωή, η ανάγκη για κυριαρχία πνίγει τους λαούς στο αίμα και στον πόλεμο. Είμαστε αντίθετοι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, απαιτούμε να μην υπάρχει καμιά ελληνική συμμετοχή. Εναντιωνόμαστε στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης σε όλες του τις πλευρές και αγωνιζόμαστε για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και φτώχεια, πόλεμο και Νέα Τάξη, διακρίσεις και ρατσισμό, ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Όπλο μας είναι η ενωτική δράση της αριστεράς. Θεωρούμε ότι η ενωτική δράση της αριστεράς πάνω σε συγκεκριμένους στόχους είναι αυτή που βοηθάει να εκφραστούν μεγάλα και μαζικά κινήματα. Πολύ περισσότερο, κριτικάρουμε μια αντίληψη ανούσιας όξυνσης μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς μέσα στις σχολές.  Αντιλαμβανόμαστε ως ιδιαίτερα αναποτελεσματική και ζημιογόνα μια τοποθέτηση που βάζει ως προϋπόθεση για την κοινή δράση της φοιτητικής αριστερας συνολική ιδεολογική και πολιτική συμφωνία. Κάνουμε αντιπαράθεση μέσα στην αριστερά για τις ουσιαστικές διαφορές, και προσπαθούμε όλοι να συγκεντρώσουμε δυνάμεις απέναντι στον κοινό αντίπαλο.

Λειτουργούμε και δρούμε από κοινού ανά σχολή, ανά πόλη και πανελλαδικά. Με κοινές διαδικασίες για την καθημερινή δράση στα προβλήματα ανά σχολή, για την αναζωογόνηση των συλλόγων και των διαδικασιών τους. Με κοινές πρωτοβουλίες, κοινά πλαίσια και προτάσεις στις συνελεύσεις, κοινή στάση στις φοιτητικές εκλογές. Με κοινές εκδηλώσεις και κοινά μαζέματα ανά πόλη. Βασική μας αρχή είναι ενότητα και συσπείρωση όπου είναι δυνατό και διάλογος και ανοιχτή, δημοκρατική αντιπαράθεση σε κοινές διαδικασίες όπου διαφωνούμε. Κάθε σχήμα και κάθε δύναμη έχει την αυτονομία και την ανεξαρτησία για κάθε πράξη του. Δίνουμε το κεντρικό μας στίγμα και συντονιζόμαστε πανελλαδικά, με δύο τουλάχιστον διήμερα το χρόνο, με τις κεντρικές πρωτοβουλίες που θα αποφασίζουμε, με ένα κοινό περιοδικό διαλόγου και πληροφόρησης. Εμπνεόμαστε από τις παραδόσεις του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, στις λογικές της συναίνεσης, της αμεσοδημοκρατίας και του αμοιβαίου σεβασμού.

Καλούμε στις προσεχείς φοιτητικές εκλογές όλες τις συνιστώσες του κινήματος να δώσουμε από κοινού την μάχη των φοιτητικών εκλογών με στόχο να ηττηθεί και σε αυτό το επίπεδο η ΔΑΠ και να μην επιτρέψουμε να «αναγεννηθεί» μια δήθεν αντιπολιτευόμενη ΠΑΣΠ. Μια ευρύτερη εκλογική συνεργασία, πέρα από τις δυνάμεις που συνυπογράφουμε αυτή τη διακήρυξη, του «μπλοκ των καταλήψεων», είναι πολύ πιο χρήσιμη και προωθητική για το κίνημα από την ανάγκη της ιδιαίτερης καταγραφής του κάθε ξεχωριστού χώρου.

Δεν σταματάμε στις εκλογές. Θα είμαστε εδώ και μετά από αυτές, να δώσουμε κοινούς αγώνες για όλα αυτά που μας ενώνουν.
Ας το τολμήσουμε!



Αριστερή ΕνότηταΕμπρός στο δρόμο για την ενότητα των σχημάτων της ριζοσπαστικής ΑριστεράςΣτο Πολυτεχνείο στις 10-11 Μάρτη, μετά από κάλεσμα των Αριστερών Σχημάτων και του Δικτύου Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων, στο οποίο συμμετείχαν αυτόνομα ανεξάρτητα σχήματα και ανένταχτοι φοιτητές και φοιτήτριες αποφασίσθηκε να συγκροτηθεί μια ενωτική πρωτοβουλία στους χώρους σπουδών που θα δώσει ενωτικά τις μάχες που έρχονται σε όλα τα επίπεδα, η Αριστερή Ενότητα. Στόχος μας δεν είναι ένας ακόμα πόλος της αριστεράς αντιπαραθετικός στους υπόλοιπους, αλλά η ανασύνθεση της φοιτητικής αριστεράς και η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.

Τους τελευταίους μήνες το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα κατέφερε κάτι που πριν από λίγο καιρό φαινόταν ανέλπιστο. Κατάφερε να σπάσει στην πράξη το επιχείρημα της αδράνειας και να αποδείξει ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να φέρνουν αποτελέσματα και να είναι νικηφόροι. Το κατάφερε το καλοκαίρι παγώνοντας τον νέο νόμο πλαίσιο και βάζοντας τις βάσεις για την μη εφαρμογή του ακόμα και σε περίπτωση ψήφισης του, το κατάφερε με την «άνοιξη των αγώνων» μέσα στο χειμώνα σπάζοντας την δικομματική συναίνεση γύρω από την αναθεώρηση του Α16Σ και αναγκάζοντας το ΠΑΣΟΚ να πάρει τα χέρια του, αλλά όχι το μυαλό του, από την αναθεώρηση.

Τα παραπάνω δεν ήρθαν σαν τυχαία αποτελέσματα μιας φοιτητικής και σπουδαστικής έκρηξης αλλά κατέστησαν δυνατά μέσα από την υλοποίηση πολύ συγκεκριμένων πρακτικών.

Της ενότητας του φοιτητικού κόσμου πάνω στα συγκεκριμένα μέτωπα της συγκυρίας (ψηφισμένοι νόμοι για Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, Νόμος πλαίσιο, Α16Σ) και όχι πάνω σε συνολικές πολιτικές πλατφόρμες.
Της κοινής δράσης φοιτητών-σπουδαστών με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα με την ομοσπονδία των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ).

Του ανοίγματος του ζητήματος της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση και τα αποτελέσματα της σε όλη την κοινωνία μέσα από πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις και εξωστρεφείς δράσεις।

Το μεγαλύτερο και πιο ζωντανό κομμάτι αυτού του κινήματος ήταν και είναι ο ανένταχτος κόσμος. Συναγωνίστριες και συναγωνιστές που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε καμία από τις υπάρχουσες συνιστώσες του κινήματος αλλά εμπνέονται από την συνολική αντίληψη και πρακτική που ανέπτυξαν το προηγούμενο διάστημα οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι. Με αυτή την έννοια φαίνεται τόσο η αναγκαιότητα όσο και η δυνατότητα δημιουργίας ενός καινούργιου υποκειμένου στο εσωτερικό των σχολών που θα καταφέρει να εκφράσει αυτό τον κόσμο, να εσωτερικεύσει την εμπειρία του κινήματος και να κρατήσει ζωντανές τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του τα επόμενα χρόνια μέσα στους συλλόγους έτσι ώστε από καλύτερες θέσεις να συνεχίσουμε των αγώνα μας.

Θεωρούμε ότι μετά από τόσους μήνες κινητοποιήσεων και κοινών διαδικασιών έχει ήδη διαμορφωθεί το πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να αποτελεί την καλύτερη βάση για την δημιουργία ενός υποκειμένου που θα παρεμβαίνει στο εσωτερικό των συλλόγων με πραγματικούς όρους. Αυτό το πλαίσιο δεν είναι άλλο από την πλήρη εναντίωση στην διαδικασία της αναδιάρθρωσης όπως εκφράζεται μέσα από τους ήδη ψηφισμένους νόμους για Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ , τον νέο νόμο πλαίσιο, την αναθεώρηση του Α16Σ και τον τρόπο που αυτές οι κατευθύνσεις εξειδικεύονται στο εσωτερικό των σχολών.

Η πολιτική αυτή συναποφασίζεται και υλοποιείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και έχει κωδικοποιηθεί ως «διαδικασία της Μπολόνια». Στόχος της είναι αφενός να βαθύνει τις λογικές και τις πρακτικές της αγοράς στο εσωτερικό των σχολών, αφετέρου να δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου πειθήνιου, στενά ειδικευμένου, διαρκώς επανακαταρτιζόμενου χωρίς συλλογικά δικαιώματα, συνδέοντας με αυτό τον τρόπο τις αλλαγές σε επίπεδο εκπαίδευσης με τις αρνητικές εξελίξεις στον τομέα της εργασίας.

Από τα παραπάνω όμως και κυρίως μέσα από το ίδιο το κίνημα προκύπτει και τι Αριστερά χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε μία Αριστερά που ξέρει να μαθαίνει από τα κινήματα. Μία Αριστερά που σέβεται την διαφορετικότητα και μπορεί να την κάνει προωθητική δύναμη. Μία Αριστερά που δεν κλείνεται στους τοίχους της σχολής της αλλά αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν κομμάτι των αγώνων που ξεδιπλώνονται σε όλο τον κόσμο από την Λατινική Αμερική μέχρι την Ευρώπη και τη Ασία. Αγώνες που γίνονται για να εξασφαλίσουν την αξιοπρέπεια απέναντι σε μία πραγματικότητα που θέλει όλα να αγοράζονται και να πουλιούνται.

Για αυτό στο εσωτερικό της Αριστερής Ενότητας εξασφαλίζεται η πλήρης οργανωτική και πολιτική αυτονομία τόσο των σχημάτων όσο και των ήδη διαμορφωμένων συλλογικοτήτων που συμμετέχουν σε αυτή. Εμπνεόμαστε από το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και τα νέα κοινωνικό κινήματα στη λογική της συναίνεσης, της δημοκρατίας, της αυτονομίας και του αμοιβαίου σεβασμού. Αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως κομμάτι αυτών των πολύμορφων αντιστάσεων που αναπτύσσονται έτσι ώστε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε ένα κόσμο που θα χωρά τα όνειρα και τις ανάγκες μας.

Βαδίζουμε στη νικηφόρα κατεύθυνση των συλλογικών αγώνων και της κοινής δράσης με άξονα τα κοινά προβλήματα και συνεχίζουμε να αποδεικνύουμε ότι την ιστορία τη γράφουν οι αγώνες μας!