Τέλη Αυγούστου και σε κάθε φοιτητικό σύλλογο γίνονται μαζικές γενικές συνελεύσεις. Οι σύλλογοι αποφασίζουν καταλήψεις και στον πρώτο γύρο έχουμε πάνω από 200 τμήματα πανελλαδικά υπό κατάληψη. Η πιο εκρηκτική μαζική και άμεση μέχρι τώρα απάντηση του φοιτητικού κινήματος παγώνει τα θριαμβευτικά χαμόγελα της Άννας Διαμαντοπούλου, οι φοιτητές και φοιτήτριες είναι οργισμένοι και αποφασισμένοι να ανατρέψουν τα σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Είναι αδύνατον να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο αν δεν δούμε τις τάσεις στην αγορά εργασίας και στις εργασιακές σχέσεις. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους συμμάχους της κάνει την κρίση ευκαιρία για να περάσει πιο γρήγορα και πιο επιθετικά μια σειρά από μέτρα που έχουν ως στόχο την υποτίμηση της εργασίας και την ανάπτυξη ενός περισσότερο κερδοφόρου, αυταρχικού και επιθετικού καπιταλισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και ο νέος νόμος για το πανεπιστήμιο:
1. Κατακερματίζει τις σπουδές και δημιουργεί μια ιεραρχία πτυχίων και πιστοποιήσεων πολλών ταχυτήτων.
2. Επιβάλλει την πλήρη επιχειρηματικοποίηση των ΑΕΙ και απελευθερώνει κάθε επιχειρηματική - κερδοσκοπική δραστηριοτήτων στο εσωτερικό των ιδρυμάτων.
Ως φυσική συνέπεια και μοχλό υλοποίησης των παραπάνω διαλύει κάθε δημοκρατική διαδικασία στο εσωτερικό των ιδρυμάτων.
Ο κεντρικός στόχος είναι τα πανεπιστήμια να βγάζουν γρήγορα αποφοίτους που θα ξέρουν ακριβώς ότι χρειάζεται η αγορά στη συγκεκριμένη συγκυρία (και τίποτα παραπάνω!). Αποφοίτους που θα έχουν αποκτήσει κάποιες βασικές δεξιότητες, δεν θα έχουν δαπανηθεί λεφτά ώστε να έχουν γενική επιστημονική μόρφωση, και θα πετιούνται γρήγορα στην αγορά εργασίας με μισθό 470 ευρώ. Για αυτόν τον λόγο έχουμε προγράμματα σπουδών αλά καρτ που θα δημιουργούνται και θα κλείνουν με εντολή του πρύτανη, σπουδές μονοετείς, διετείς, βασικό τρίχρονο κύκλο και μετά δεύτερο κύκλο που θα απαιτεί δίδακτρα, σπουδές full-time, part-time, σπουδές από απόσταση... Είναι ήδη προφανές ότι για να φοιτήσει κάποιος σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών που θα διέπεται από επιστημονική πειθαρχία και θα είναι ανάλογο του σημερινού 4ετούς ή 5ετούς πτυχίου θα χρειαστεί να πληρώσει δίδακτρα για τον διετή ή μονοετή δεύτερο κύκλο.
Τα ιδρύματα μετατρέπονται σε Α.Ε. που αν θέλουν να επιβιώσουν δεν μπορεί παρά να κερδοσκοπούν όπως κάθε επιχείρηση. Θα μπορούν να νοικιάζουν και να πουλάνε περιουσία, να ανοίγουν θυγατρικές, να παράγουν σε μικρή κλίμακα, να παίρνουν έρευνες κατά παραγγελία, να φτιάχνουν έδρες από χορηγίες, να πουλάνε σε τρίτους υπηρεσίες εκπαίδευσης, να πουλάνε μελέτες και γνωματεύσεις. Η γνώση προφανώς ανήκει σε αυτόν που θα χρηματοδοτεί την έρευνα, χωρίς να έχει καμία σχέση με το δημόσιο πανεπιστήμιο στο οποίο η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό. Η διδασκαλία κι η έρευνα αποκτούν ένα κυρίαρχο κριτήριο, το αν μπορούν να αποκτήσουν χρηματική αξία. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα σύστημα παραγωγής γνώσης για την ανταλλαγή και το κέρδος. Οτιδήποτε δεν χωράει στο συγκεκριμένο πλαίσιο περιθωριοποιείται.
Είναι προφανές ότι μια τέτοια επιχείρηση παροχής υπηρεσιών εκπαίδευσης δεν μπορεί να διοικείται δημοκρατικά, να δημιουργεί εστίες ελευθερίας, συλλογικότητας και κριτικής στο εσωτερικό της, να έχει άσυλο που θα υπερασπίζεται και θα προστατεύει τους κοινωνικούς αγώνες. Ο πιο σκληρός μηχανισμός πειθάρχησης στις κατευθύνεις, στα κριτήρια και στους σκοπούς της αγοράς είναι ο μηχανισμός πιστοποίησης, οι αξιολογητές του οποίου μπορούν να εισηγηθούν πλήρη διακοπή της χρηματοδότησης σε όποιο ΑΕΙ δεν συμμορφώνεται.
Με βάση τα παραπάνω ο νόμος δεν είναι ούτε ανεφάρμοστος, ούτε απλώς αντισυνταγματικός. Είναι απολύτως ευθυγραμμισμένος με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και ως εκ τούτου απολύτως εχθρικός και πολεμικός προς τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Οι τεχνοκράτες κόντρα στις συντεχνίες…
Για απολύτως κατανοητούς λόγους ο δημόσιος διάλογος έχει επικεντρωθεί στο ζήτημα της διοίκησης και της φοιτητικής συμμετοχής. Ζήτημα που δεν είναι κεντρικό και δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τους στόχους του νόμου. Αντίθετα η κυβέρνηση το αξιοποιεί ως σύγκρουση με μια ακόμα συντεχνία που παλεύει αντικοινωνικά για να περισώσει τα προνόμιά της. Ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Α. Παπαμιμίκος δηλώνει ότι στον νόμο ενσωματώνονται όλες οι θέσεις της ΔΑΠ, το πρόβλημα είναι ότι πάει τους καταργήσει ως παράταξη και θα παλέψουν για αυτό! Η ΠΑΣΠ που έχει στηρίξει διαδοχικά όλες τις κατευθύνσεις του νόμου μέσα από τα όργανα συνδιοίκησης, έχει κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να μην εμπλακούν οι φοιτητικοί σύλλογοι στους αγώνες ενάντια στο Μνημόνιο και στο Μεσοπρόθεσμο, πήγε στον διάλογο με την κυβέρνηση και έθεσε ζήτημα για τις διατάξεις της διοίκησης και της φοιτητικής συμμετοχής και τώρα αγωνίζεται για να μπορεί να εκλέγει πρύτανη και συμμετέχει στα όργανα ως παράταξη! Αμφότερες παλεύουν για να διατηρήσουν το ίδιο δίκτυο πελατειακών σχέσεων και συνδιαλλαγών με τις διοικήσεις των ΑΕΙ που έχουν εγκαθιδρύσει σε βάθος χρόνων. Τα κανάλια και η Α. Διαμαντοπούλου προσπαθούν να απομονώσουν το φοιτητικό κίνημα αναδεικνύοντας αυτή ακριβώς τη σύγκρουση που δεν αφορά κανέναν. Καμία σχέση δεν έχουν οι επιδιώξεις τους με το μαχητικό φοιτητικό κίνημα που ξεπηδάει από τις γενικές συνελεύσεις. Κανέναν κοινό αγώνα δεν δίνουμε, και κανένα κοινό συμφέρον δεν έχουμε με τις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.
Και όμως δεν τους βγαίνει!
Ένα σαρωτικό κύμα καταλήψεων ανατρέπει την εικόνα της συναίνεσης των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της ΔΗΣΥ με τον ακροδεξιό εσμό του ΛΑΟΣ. Το φοιτητικό κίνημα παλεύει σήμερα για το δικαίωμα των νέων στη μόρφωση και στην εργασία με αξιοπρέπεια, για την ύπαρξη ενός Δημόσιου και Δημοκρατικού Πανεπιστημίου. Σε αυτό το κίνημα εκτός από τις οργανωμένες δυνάμεις τις αριστεράς βλέπουν τον εαυτό τους και συμμετέχουν και φοιτητές που είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές ή είχαν στηρίξει τις παρατάξεις του δικομματισμού. Αυτό το φοιτητικό κίνημα μπορεί να κερδίσει μόνο αν συναντηθεί με τη συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, με τους αγώνες και τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας. Παλεύουμε για να πέσει η κυβέρνηση και η πολιτική της και να συμπαρασύρει μαζί τον νέο νόμο.
Είναι αδύνατον να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο αν δεν δούμε τις τάσεις στην αγορά εργασίας και στις εργασιακές σχέσεις. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους συμμάχους της κάνει την κρίση ευκαιρία για να περάσει πιο γρήγορα και πιο επιθετικά μια σειρά από μέτρα που έχουν ως στόχο την υποτίμηση της εργασίας και την ανάπτυξη ενός περισσότερο κερδοφόρου, αυταρχικού και επιθετικού καπιταλισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και ο νέος νόμος για το πανεπιστήμιο:
1. Κατακερματίζει τις σπουδές και δημιουργεί μια ιεραρχία πτυχίων και πιστοποιήσεων πολλών ταχυτήτων.
2. Επιβάλλει την πλήρη επιχειρηματικοποίηση των ΑΕΙ και απελευθερώνει κάθε επιχειρηματική - κερδοσκοπική δραστηριοτήτων στο εσωτερικό των ιδρυμάτων.
Ως φυσική συνέπεια και μοχλό υλοποίησης των παραπάνω διαλύει κάθε δημοκρατική διαδικασία στο εσωτερικό των ιδρυμάτων.
Ο κεντρικός στόχος είναι τα πανεπιστήμια να βγάζουν γρήγορα αποφοίτους που θα ξέρουν ακριβώς ότι χρειάζεται η αγορά στη συγκεκριμένη συγκυρία (και τίποτα παραπάνω!). Αποφοίτους που θα έχουν αποκτήσει κάποιες βασικές δεξιότητες, δεν θα έχουν δαπανηθεί λεφτά ώστε να έχουν γενική επιστημονική μόρφωση, και θα πετιούνται γρήγορα στην αγορά εργασίας με μισθό 470 ευρώ. Για αυτόν τον λόγο έχουμε προγράμματα σπουδών αλά καρτ που θα δημιουργούνται και θα κλείνουν με εντολή του πρύτανη, σπουδές μονοετείς, διετείς, βασικό τρίχρονο κύκλο και μετά δεύτερο κύκλο που θα απαιτεί δίδακτρα, σπουδές full-time, part-time, σπουδές από απόσταση... Είναι ήδη προφανές ότι για να φοιτήσει κάποιος σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών που θα διέπεται από επιστημονική πειθαρχία και θα είναι ανάλογο του σημερινού 4ετούς ή 5ετούς πτυχίου θα χρειαστεί να πληρώσει δίδακτρα για τον διετή ή μονοετή δεύτερο κύκλο.
Τα ιδρύματα μετατρέπονται σε Α.Ε. που αν θέλουν να επιβιώσουν δεν μπορεί παρά να κερδοσκοπούν όπως κάθε επιχείρηση. Θα μπορούν να νοικιάζουν και να πουλάνε περιουσία, να ανοίγουν θυγατρικές, να παράγουν σε μικρή κλίμακα, να παίρνουν έρευνες κατά παραγγελία, να φτιάχνουν έδρες από χορηγίες, να πουλάνε σε τρίτους υπηρεσίες εκπαίδευσης, να πουλάνε μελέτες και γνωματεύσεις. Η γνώση προφανώς ανήκει σε αυτόν που θα χρηματοδοτεί την έρευνα, χωρίς να έχει καμία σχέση με το δημόσιο πανεπιστήμιο στο οποίο η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό. Η διδασκαλία κι η έρευνα αποκτούν ένα κυρίαρχο κριτήριο, το αν μπορούν να αποκτήσουν χρηματική αξία. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα σύστημα παραγωγής γνώσης για την ανταλλαγή και το κέρδος. Οτιδήποτε δεν χωράει στο συγκεκριμένο πλαίσιο περιθωριοποιείται.
Είναι προφανές ότι μια τέτοια επιχείρηση παροχής υπηρεσιών εκπαίδευσης δεν μπορεί να διοικείται δημοκρατικά, να δημιουργεί εστίες ελευθερίας, συλλογικότητας και κριτικής στο εσωτερικό της, να έχει άσυλο που θα υπερασπίζεται και θα προστατεύει τους κοινωνικούς αγώνες. Ο πιο σκληρός μηχανισμός πειθάρχησης στις κατευθύνεις, στα κριτήρια και στους σκοπούς της αγοράς είναι ο μηχανισμός πιστοποίησης, οι αξιολογητές του οποίου μπορούν να εισηγηθούν πλήρη διακοπή της χρηματοδότησης σε όποιο ΑΕΙ δεν συμμορφώνεται.
Με βάση τα παραπάνω ο νόμος δεν είναι ούτε ανεφάρμοστος, ούτε απλώς αντισυνταγματικός. Είναι απολύτως ευθυγραμμισμένος με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και ως εκ τούτου απολύτως εχθρικός και πολεμικός προς τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Οι τεχνοκράτες κόντρα στις συντεχνίες…
Για απολύτως κατανοητούς λόγους ο δημόσιος διάλογος έχει επικεντρωθεί στο ζήτημα της διοίκησης και της φοιτητικής συμμετοχής. Ζήτημα που δεν είναι κεντρικό και δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τους στόχους του νόμου. Αντίθετα η κυβέρνηση το αξιοποιεί ως σύγκρουση με μια ακόμα συντεχνία που παλεύει αντικοινωνικά για να περισώσει τα προνόμιά της. Ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Α. Παπαμιμίκος δηλώνει ότι στον νόμο ενσωματώνονται όλες οι θέσεις της ΔΑΠ, το πρόβλημα είναι ότι πάει τους καταργήσει ως παράταξη και θα παλέψουν για αυτό! Η ΠΑΣΠ που έχει στηρίξει διαδοχικά όλες τις κατευθύνσεις του νόμου μέσα από τα όργανα συνδιοίκησης, έχει κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να μην εμπλακούν οι φοιτητικοί σύλλογοι στους αγώνες ενάντια στο Μνημόνιο και στο Μεσοπρόθεσμο, πήγε στον διάλογο με την κυβέρνηση και έθεσε ζήτημα για τις διατάξεις της διοίκησης και της φοιτητικής συμμετοχής και τώρα αγωνίζεται για να μπορεί να εκλέγει πρύτανη και συμμετέχει στα όργανα ως παράταξη! Αμφότερες παλεύουν για να διατηρήσουν το ίδιο δίκτυο πελατειακών σχέσεων και συνδιαλλαγών με τις διοικήσεις των ΑΕΙ που έχουν εγκαθιδρύσει σε βάθος χρόνων. Τα κανάλια και η Α. Διαμαντοπούλου προσπαθούν να απομονώσουν το φοιτητικό κίνημα αναδεικνύοντας αυτή ακριβώς τη σύγκρουση που δεν αφορά κανέναν. Καμία σχέση δεν έχουν οι επιδιώξεις τους με το μαχητικό φοιτητικό κίνημα που ξεπηδάει από τις γενικές συνελεύσεις. Κανέναν κοινό αγώνα δεν δίνουμε, και κανένα κοινό συμφέρον δεν έχουμε με τις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.
Και όμως δεν τους βγαίνει!
Ένα σαρωτικό κύμα καταλήψεων ανατρέπει την εικόνα της συναίνεσης των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της ΔΗΣΥ με τον ακροδεξιό εσμό του ΛΑΟΣ. Το φοιτητικό κίνημα παλεύει σήμερα για το δικαίωμα των νέων στη μόρφωση και στην εργασία με αξιοπρέπεια, για την ύπαρξη ενός Δημόσιου και Δημοκρατικού Πανεπιστημίου. Σε αυτό το κίνημα εκτός από τις οργανωμένες δυνάμεις τις αριστεράς βλέπουν τον εαυτό τους και συμμετέχουν και φοιτητές που είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές ή είχαν στηρίξει τις παρατάξεις του δικομματισμού. Αυτό το φοιτητικό κίνημα μπορεί να κερδίσει μόνο αν συναντηθεί με τη συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, με τους αγώνες και τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας. Παλεύουμε για να πέσει η κυβέρνηση και η πολιτική της και να συμπαρασύρει μαζί τον νέο νόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου